Το Χωριό μου

Θέα απ' τη "ραχούλα" προς τις "ρεματιές". Μπορεί να είναι τεχνητές, αλλά κάτι προσφέρουν. Και το χορτάρι, δεν έχει πρόβλημα σε κάποια μέρη και είναι κοντό. Αλλά πάνε και το κουρεύουνε (ναι, σ' όλη αυτή την έκταση).

«Χωριό μου όμορφο, με τις ραχούλες και τις ρεματιές» έλεγε ένα ποίημα που μαθαίναμε στο δημοτικό. Τι σχέση έχει αυτό με αυτά που θέλω να γράψω? Καμία απολύτως, διαβεβαιώ. Γιατί εδώ, δεν θα γράψω ούτε για το (πραγματικό) χωριό μου στη Μυτιλήνη, ούτε εκθεσούλα για κάποιο ιδεατό χωριό. Θα γράψω για το χωριό που μένω, εδώ στο Μόναχο. Και μη σας φαίνεται παράξενο. Ναι, υπάρχει ένα χωριό μέσα στο Μόναχο, όπως και σε κάθε άλλη πόλη που διοργανώνει Ολυμπιακούς αγώνες. Πρόκειται για το Ολυμπιακό χωριό.

Τα Θερινά τα Σινεμά

Όταν πριν αρκετά χρόνια άρχισαν να μειώνονται τα θερινά τα σινεμά της Αθήνας είχα διαβάσει πολλά άρθρα που μίλαγαν για το ότι είναι κρίμα που κλείνουν μιας και το συγκεκριμένο είδος ήταν ελληνική πατέντα κλπ. Σίγουρα δεν είναι μόνο στην Ελλάδα οι ανοικτοί σινεμάδες που το καλοκαίρι προσφέρουν μια ανάσα δροσιάς στους κατοίκους της πόλης, ειδικά αν έχουν και μερικά δεντράκια και δεν είναι μια μάντρα ανάμεσα σε πολυκατοικίες. Τέτοια σινεμά υπήρχαν και σε άλλες μεσογειακές (τουλάχιστον) χώρες.

Οι Δύο Καλόγριες (Λογική και Μαθηματικά)

Άλλη μια διδακτική ιστοριούλα. Εδώ μπλέκονται και δικά μου χωράφια. Μαθηματικός ων, διδάχτηκα στο πανεπιστήμιο Μαθηματική Λογική. Είχα πάρει μια ιδέα και απ' τη φιλοσοφία στο Λύκειο (από την Ε' Γυμνασίου βρέθηκα στην Γ' Λυκείου - έτσι τέλειωσα Λύκειο το 1977). Σήμερα το συγκεκριμένο μάθημα είναι στα της επιλογής στην Γ' Λυκείου - μόνο που δεν ξέρω κάποιο σχολείο στο οποίο να προσφέρεται (γιατί άραγε?). Στην ιστορία μας όμως, η Λογική που αναφέρεται είναι η απλή, κοινή λογική που λέμε. Και δεν έχει σχέση με την Μαθηματική.

Κεντρικοί Σταθμοί, Εσωτερικά

 

Πάντα από Μονάχου άρξασθε. Και γιατί τον χρησιμοποιώ καθημερινά και γιατί είναι (ίσως) με τις περισσότερες πλατφόρμες στη Γερμανία και γιατί είναι η νότια πύλη εισόδου της Γερμανίας και έχει ημερήσια κίνηση περίπου 350.000 επιβάτες.

Έγραψα αρκετά για τους σταθμούς, αλλά ασχολήθηκα πάντα με το εξωτερικό τους. Καιρός να δείξω και πώς είναι από μέσα. Από μέσα θυμίζουν κάτι σαν εμπορικό κέντρο, με τα περισσότερα, βέβαια, καταστήματα να είναι αυτά που ασχολούνται με φαγητό. Ένας απλός κανόνας. Είσαι στη Γερμανία και θέλεις να φας κάτι. Πήγαινε στον κοντινότερο σταθμό. Σιδηροδρομικό ή μετρό δεν έχει σημασία. Κατά πάσα πιθανότητα, κάτι θα βρεθεί.

Κεντρικοί Σταθμοί 2

Το πρώτο ποστ με κεντρικούς σιδηροδρομικούς σταθμούς πόλεων είναι αρκετά παλιό. Από το Φλεβάρη. Σε διάφορες φάσεις έχω προσθέσει φωτογραφίες από νέες πόλεις που επισκέφτηκα. Οι τελευταίες μετά το Πάσχα! Αλλά κάπου έχει πάρα πολλές νομίζω, πέρα από το ότι πόσοι έχουν δει αυτές τις προσθήκες; Έτσι είπα να ξαναποστάρω το θέμα βάζοντας κάποιους (άλλους) εδώ.
Και μια διαπίστωση μετά από τόσους σταθμούς που έχω δει: Ο σταθμός του Μονάχου, για να πας από την κεντρική είσοδο μέχρι τα τρένα, είναι πάρα πολύ μεγάλος. Δεν έχω δει άλλον που να πρέπει να διασχίσεις τόση απόσταση!

Μουντιάλ και Μπίρα

Προφανώς, εδώ, τα δυο αυτά πάνε μαζί. Μουντιάλ σημαίνει γιορτή της μπάλας. Και γιορτή χωρίς μπίρα δεν γίνεται.

Μεγάλη Μέρα

Μεγάλη μέρα η σημερινή. Κυριολεκτικά. Συγκεκριμένα είχαμε ανατολή 5:13, δύση 21:18. Είναι η μεγαλύτερη μέρα του χρόνου. Σε διάρκεια και για το βόρειο ημισφαίριο. Για τις περιοχές κοντά στον ισημερινό βέβαια, δεν έχει καμιά διαφορά. Ίση μέρα και νύχτα (από κει και τ’ όνομά του). Αλλά όσο απομακρυνόμαστε απ’ αυτόν, τόσο η διαφορές γίνονται πιο αισθητές. Κι εδώ που είμαι εγώ, στο Μόναχο, δεν απέχει πολύ από την κατάσταση που είχα ζήσει όταν ήμουν στο Διδυμότειχο. Είναι λίγο πιο βόρεια, είναι πιο ανατολικά σε σχέση με τη ζώνη ώρας κι έρχονται τα πράγματα μία η άλλη.

Πύργοι Τηλεπικοινωνιών

Δικαιωματικά την πρώτη φωτογραφία την έχει ο Πύργος του ΟΤΕ στη Θεσσαλονίκη. Προς το παρόν η φωτογραφία είναι "δανεική". Όταν βρω ή (ξανα)τραβήξω δική μου, θα την αντικαταστήσω. Ωπ. βρήκα και τη δική μου (απ' το μακρινό 1980κάτι , και τελικά αποφάσισα να τις βάλω δίπλα δίπλα :)

Έχω γράψει ότι, βασικά, η Γερμανία είναι μια επίπεδη χώρα. Οι λόφοι (που μπορεί να χαρακτηρίζονται από τους ντόπιους σαν βουνά) είναι χαμηλοί και αραιοί. Ακόμα και το Μόναχο, για παράδειγμα, που είναι σε 520 μ. υψόμετρο βρίσκεται σε οροπέδιο με τα βουνά (τις Άλπεις) να βρίσκονται πολλά χιλιόμετρα μακριά. Έτσι η κάθε πόλη χρειάζεται έναν πύργο τηλεπικοινωνιών. Και μαζί με τις υπόλοιπες τηλεπικοινωνίες η τηλεόραση.

Σπιουνίρεν

Τη λέξη την ξέρετε? Σπιούνος, σπιουνιά, σπιουνιάρω? Ναι! υπάρχει στα γερμανικά. Και το «σπιουνίρεν (spionieren)» είναι τρόπος ζωής. Βλέπω τι κάνει ο διπλανός μου ώστε αν είναι παράτυπο να τον «αναφέρω» στον αρμόδιο (προϊστάμενο, αστυνομία κλπ).

Ώρες Σιέστας

Άλλος ένας μύθος καταρρίπτεται: Οι Γερμανοί έχουν τη συνήθεια της σιέστας, παρά τα αντιθέτως θρυλούμενα. Το μεσημέρι έχουν ώρες ανάπαυσης (ή όπως αλλιώς λέγονται) που συνήθως συνδυάζονται με φαγητό. Για παράδειγμα οι τράπεζες μπορεί να μην έχουν κοινό ωράριο (ανοίγουν συνήθως στις 9 αλλά κλείνουν κάθε υποκατάστημα τη δική του ώρα, μπορεί στις 3 μπορεί στις 4 μπορεί στις 5:30) αλλά το μεσημέρι συνήθως 1 – 2 είναι κλειστά. Το ίδιο γίνεται και σε υπηρεσίες ή εταιρίες. Αν τους πάρεις τηλέφωνα εκείνη την ώρα, απλά θα ατυχήσεις. Το ίδιο και οι γιατροί. Αυτοί είναι συνήθως ανοιχτά το πρωί 9 – 12 ή με 1 και από κει και μετά ένα διάλειμμα λίγων (ή πολλών) ωρών. Ανοίγουν ξανά 3 – 6 ή δεν ανοίγουν καθόλου. Όλες οι (δημόσιες) υπηρεσίες είναι συνήθως ανοιχτές ένα, τουλάχιστον, απόγευμα (μέχρι τις 5 – 6 η ώρα) αντισταθμίζοντας τον επιπλέον χρόνο με κλείσιμο νωρίτερα κάποια άλλη μέρα.

Ελληνική Διαχείριση Ανθρώπινου Δυναμικού

Μου το στείλανε πριν λίγο. Ο Σταμάτης που λέγαμε. Ήταν σε παρουσίαση με προσπάθεια εικονογράφησης. Παλιό μεν, πάντα επίκαιρο και πάντα μας πληγώνει δε. Γι' αυτό κι είπα να το βάλω κι εδώ. Οι λέξεις λένε όλη την ιστορία. Οι εικόνες δεν χρειάζονται. Για να μου θυμίζει και τα όσα γίνονται στο χώρο της ελληνόγλωσσης εκπαίδευσης στο εξωτερικό αυτή την εποχή. Είναι αντίστοιχα με αυτά που περιγράφει η ιστορία. Θα έχουμε άριστη  και περισσότερη εκπαίδευση και δεν θα υπάρχει ελληνόπουλο όπου γης που θα θέλει να μάθει ελληνικά και δεν θα μπορεί. Αλλά χωρίς εκπαιδευτικούς!

Μουντιάλ

Δεν ξέρω τι γίνεται στην Ελλάδα με το παγκόσμιο κύπελλο ποδοσφαίρου, το και μουντιάλ επονομαζόμενο. Ο Δημήτρης μου είπε ότι τα πράγματα δεν δείχνουν κάτι το ιδιαίτερο.

Μανία για Ασφάλειες

"Το παιδί μας δεν έχει ακόμα όνομα. Αλλά ένα συμβόλαιο ασφάλειας ζωής.

Είχα ακούσει ότι η ασφάλεια του αυτοκινήτου εδώ ήταν πιο ακριβή απ’ ότι στην Ελλάδα και ότι γι’ αυτό δεν ευθυνόταν το ότι εδώ οι ασφαλιστικές ήθελαν πιο πολλά λεφτά αλλά ότι ασφάλιζαν περισσότερους κινδύνους. Και βασικά, ενώ στην Ελλάδα για να κάνεις μικτή ασφάλεια, αυτή που σε πληρώνει φταις δεν φταις (για την ακρίβεια το επιπλέον είναι ότι αν φταις πληρώνει τον άλλον αλλά και εσένα) θέλεις να παρακαλάς την ασφαλιστική σου και δεν είναι σίγουρο αν θα στην κάνει (έχει διάφορες προϋποθέσεις), ήξερα ότι εδώ αυτό είναι κανόνας.

Το Ταμπλό του Σταμάτη

Καλά εσύ, Σταμάτη, έζησες σε λάθος χώρα. Δηλ. ενώ ήρθες στη σωστή, δεν έμεινες σ’ αυτήν. Ποιος είναι ο Σταμάτης που αναφέρω και πού κολλάει? Απλούστατον: φίλος μου που όταν σπούδαζε, για να προσπορίζεται τα προς το ζην, έφτιαχνε χειροποίητα κοσμήματα – καλλιτεχνήματα. Έπαιρνε, λοιπόν, ένα ταμπλό και στηνόταν πότε σε δρόμους, πότε σε παραλίες, πότε σε πανηγύρια και πουλούσε τις κατασκευές του. Κι όταν πήρε το πτυχίο του από το πανεπιστήμιο, αντί να ψάξει για δουλειά σχετική μ’ αυτό όπως ήταν το σύνηθες, είπε να συνεχίσει να κάνει το χόμπι του επάγγελμα. Αλλά το ελληνικό κράτος δεν τον έβλεπε με καλό μάτι (για να πούμε και την αλήθεια, δεν είχε και ταμειακή μηχανή) και τον κυνηγούσε όσο μπορούσε.

Για τα Πανηγύρια

Το ‘χω ξαναγράψει: οι κάτοικοι εδώ είναι για τα πανηγύρια. Και εξηγούμαι για να μην παρεξηγούμαι: είναι φίλοι των πανηγυριών και δεν χάνουν ευκαιρία να στήσουν ένα όποτε μπορούν. Κάθε μήνα, όλο και κάτι θα γίνει, όλο και θα βρεθεί μια αφορμή για ένα σαββατοκύριακο (τουλάχιστον) πανηγυριού.

Πατάτες

Από παλιά, πριν έρθω εδώ, είχα την εντύπωση ότι οι Γερμανοί είναι φίλοι της πατάτας. Κάτι που δεν διαψεύστηκε. Κι άλλοι λαοί έχουν παρόμοια φήμη (Άγγλοι - Γάλλοι πατατάδες λέγαμε κάποτε), πάντως εδώ σίγουρα η πατάτα είναι βασιλιάς. Και μιλάμε για νόστιμοι πατάτα. Δεν ξέρω πώς γίνεται, αλλά όποιος φίλος έχει έρθει κι έχει φάει πατάτες εδώ πάντα κάνει τι διαπίστωση ότι είναι πατάτες με ουσία. Κι όχι πως ψάχνω και πολύ τι είδος θα πάρω.

Επιπλωμένα Σπίτια

Είναι μια καλή ιδέα, όταν πας κάπου για ένα διάστημα, να νοικιάσεις ένα επιπλωμένο διαμέρισμα αντί να μένεις σε ξενοδοχείο. Υπάρχουν διάφορα. Άλλα σε στυλ ξενοδοχείου που νοικιάζονται με τη βδομάδα ή με το μήνα και άλλα σε στυλ σπιτιού που συνήθως είναι με το μήνα. Μόνο που αν θελήσεις να φύγεις δεν χρειάζεται να ειδοποιήσεις τον ιδιοκτήτη τρεις μήνες πιο μπροστά, όπως είναι ο γενικός κανόνας για τα σπίτια (και όχι μόνο) στη Γερμανία, αλλά μόνο 4 βδομάδες (1 μήνα) ή και μία. Κάπου το άκουσα και για διακοπές: θα πάω 10 μέρες και ψάχνω επιπλωμένο, κάτι που και θα μούρθει πιο φτηνά από ξενοδοχείο αλλά θα έχω και την αίσθηση σπιτιού (κουζίνα κλπ). Τώρα, βέβαια, αν πρόκειται για μικρότερο διάστημα, μάλλον θα δυσκολευτείς να βρεις.
Εδώ τα επιπλωμένα αυτού του στυλ τα βρίσκεις στις αγγελίες σε εφημερίδες και ίντερνετ ως "Wohnung auf zeit", αλλά θέλει προσοχή γιατί κάποια απ’ αυτά είναι για συγκατοίκηση: κάποιος έχει ένα διαμέρισμα, του περισσεύει ένα δωμάτιο και νοικιάζει αυτό. Ουσιαστικά δηλ. ζητάει συγκάτοικο. Και αν έχουμε συνηθίσει στην Ελλάδα κάτι τέτοιο να γίνεται από φοιτητές εδώ δεν υπάρχουν τέτοιοι περιορισμοί. Η πρακτικότητα πάνω απ’ όλα. Έχω κάτι που εγώ δεν το χρειάζομαι ενώ το χρειάζεσαι εσύ; Με το κατάλληλο αντίτιμο μένουμε και οι δυο ικανοποιημένοι. Και δεν μπαίνει θέμα φύλου, αφού είναι μια οικονομική συναλλαγή. Το αν θα αισθάνονται άνετα να μοιράζονται π.χ. την τουαλέτα δυο άτομα αντίθετου φύλου θεωρητικά δεν απασχολεί. Στην πράξη δυσκολεύουν τα πράγματα, αλλά η πράξη έρχεται μετά το συμφωνητικό που θα υπογραφεί. Κι άντε μετά να ξεμπλέξεις!

Ρολόγια Πολλά: ...και μη Ηλιακά

Για την ώρα πάντως, πρέπει πάντα να υπήρχε διάθεση να γνωστοποιείται. Ας πούμε σε διάφορα κτίρια που έχουν ρολόι, αλλά υπάρχουν και καμπάνες για να χτυπάνε σε συγκεκριμένες ώρες και να την μαθαίνουν οι γύρω. Το κάθε δημαρχείο και το κάθε σχολείο είναι εφοδιασμένο με έναν πύργο στον οποίο υπάρχει ρολόι. Για τα δημαρχεία το ήξερα. Το είχα δει στις Βρυξέλες αλλά και στο Μόναχο. Το συνάντησα και αλλού. Αλλά για τα σχολεία?

Ρολόγια Πολλά: Ηλιακά...

Στους τοίχους των σπιτιών συνηθιζόταν να φτιάχνεται κι ένα ηλιακό ρολόι. Ειδικά στη Νυρεμβέργη ένας χαμός. Όλα τα παλιά κτίρια έχουν από ένα ηλιακό ρολόι. Υπάρχουν και στο Μόναχο αλλά είναι πιο λίγα και πρέπει να τα ψάξεις. Ενώ στη Νυρεμβέργη, όταν περπατάς στην παλιά πόλη, όπου και να γυρίσεις το μάτι σου θα τα δεις. Κάποια κτίρια μάλιστα είναι στις δυο πλευρές μιας γωνίας για να εξυπηρετούν σε διαφορετικές ώρες, ανάλογα πώς πέφτει ο ήλιος.

Ηλικία Παντού

Σε ό,τι έγγραφο συμπληρώνεις χρειάζεται να βάλεις την ημερομηνία γέννησης. Έτσι οι κυρίες δυσκολεύονται να κρύψουν την ηλικία τους. Είναι στοιχείο ταυτοποίησης. Στην εφημερίδα, όταν αναφέρεται σε κάποιον δίπλα στο όνομά του έχει και την ηλικία του: π.χ. «ο Πέτερ Γκέρινγκ (45)… μπλα, μπλα, μπλα». Πας να βγάλεις κάρτα για τα τρένα, να πληρώσεις για την τηλεόραση, να συμπληρώσεις μια αίτηση για κάτι. Όνομα, επώνυμο, ημερομηνία γέννησης. Το πατρώνυμο που χρησιμοποιούμε στην Ελλάδα, δεν θυμάμαι να το έχω χρησιμοποιήσει καμία φορά. Αριθμό ταυτότητας ή διαβατηρίου σπάνια, μόνο σε ιδιαίτερα επίσημα έγγραφα. Αλλά ημερομηνία γέννησης, έχω βαρεθεί να τη δίνω.

Παλάτι στην Κίμζεε

Το Χέρενίνσελ είναι το μεγαλύτερο νησί της λίμνης. Υπάρχει ένα μονοπάτι που πάει περίπου περιμετρικά και έχει μήκος 7 χιλιόμετρα για όποιον θέλει να το περπατήσει ολόκληρο. Εδώ υπάρχει ακόμα ένα από τα παλάτια του Λουδοβίκου ΙΙ (δεύτερου) της Βαυαρίας. Ο Λουδοβίκος (Ludwig κατά τους Γερμανούς) αυτός ήταν θαυμαστής των Λουδοβίκων της Γαλλίας (Louis) ΧΙV και XV. Θαύμαζε πολύ τα παλάτια που είχαν φτιάξει, αλλά δεν παραδειγματίστηκε απ' τη μοίρα τους. Έτσι έφτιαξε τρία παλάτια (στην Κίμζεε, στο Λίντερχοφ και το Νόισβανστάιν) που το ένα είχε στοιχεία από το άλλο και όλα μαζί από τις Βερσαλίες που ήταν το πρότυπό του. Κάπου είχαν και στοιχεία που να θυμίζουν σκηνικά από όπερες του Βέρντι του οποίου επίσης ήταν θαυμαστής. Το κακό ήταν ότι τα σχέδιά του ήταν μεγαλεπήβολα και κόστιζαν πολύ, έτσι έμειναν αίθουσες ατέλειωτες ενώ οι υπόλοιπες είναι γεμάτες στα χρυσοποίκιλτα σχέδια, γιατί του τέλειωσε το χρήμα. Εκτός από το χρήμα όμως, του τέλειωσε και η ζωή με έναν "αδιευκρίνιστο τρόπο". Απεβίωσε αιφνιδίως. Τον αποβιώσανε ή τα κατάφερε μόνος του ή κάτι άλλο ερευνάτε!

Σχολεία Κλειστά

Έκτακτο ανακοινωθέν.
Πολλοί σχολιάζουν αρνητικά το γεγονός ότι τα σχολεία στην Ελλάδα κλείνουν όταν πέφτει χιόνι. Τότε οι συνθήκες είναι επικίνδυνες για τους μαθητές όμως, τους κακοφαίνεται που τα σχολεία μένουν κλειστά και περισσότερο που οι εκπαιδευτικοί δεν δουλεύουν εκείνη ή εκείνες τις μέρες. Και η μόνιμη επωδός: "αυτά δεν γίνονται στο εξωτερικό".
Έχουν δίκιο. Το χειμώνα με τα χιόνια τα σχολεία δεν έκλεισαν ούτε μια μέρα. Γιατί τόσες μέρες που ήταν χιονισμένα κάτω, θα 'πρεπε αν κλείσουν για μήνες. Αλλά είχαν πάρει όλα τα μέτρα ώστε όσοι κυκλοφορούν να μην κινδυνεύουν.
Όμως, κανείς δεν λέει ότι στην Ελλάδα τα σχολεία δεν κλείνουν με τη ζέστη. Στο Μόναχο όμως σήμερα το μεσημέρι τα σχολεία έκλεισαν αφού η θερμοκρασία έφτασε τους 28 βαθμούς Κελσίου! (προφανώς, όχι τα αμιγή Ελληνικά σχολεία που ακολουθούν τους Ελληνικούς νόμους).Και μάλιστα δεν περίμεναν να το αποφασίσει κάποιος "αρμόδιος" (νομάρχης δήμαρχος κλπ) και να τους πάρει τηλέφωνο για να τους ειδοποιήσει. Με το που βλέπουν το θερμόμετρο ότι ανέβηκε, αμέσως διώχνουν τα παιδιά!
Είπατε τίποτα?

Κίμζεε - συνέχεια

Συνέχεια, λοιπόν, εκ του προηγουμένου. Η λίμνη ήταν πανέμορφη. Τα καραβάκια (με τη Βαυαρική σημαία παρακαλώ) πηγαινοέρχονταν συνέχεια αλλά ο τόσος κόσμος που μετακινούταν δυσκόλευε την τήρηση του χρονοδιαγράμματος. Αποτέλεσμα: ουρές και αναμονές (κάτι στο οποίο οι Γερμανοί είναι συνηθισμένοι).

Κίμζεε (Chiemsee)

Τη Τρίτη, με το που γύρισα από εκδρομή στη Σκανδιναβία, μου λέει η Ντίνα: "Καλά, τόσα μέρη επισκέφτηκες, κι αντί να μας βάλεις στο μπλογκ καμιά φωτογραφία από εκεί, εσύ μας βάζεις για τα πουλιά!" Πέρα από τον πολύ χρόνο που μου έχει φάει εκείνο το ποστ και έτσι θεώρησα αδικία για τον κόπο μου την υποτίμηση, απ' την άλλη "γράμματα απ' τη Γερμανία" γράφω. Όχι από τα πέρα δώθε μου έστω κι αν είναι κι αυτό μέρος της ζωής (μου) στη Γερμανία. Όπως σωστά παρατήρησε αργότερα, εδώ δεν έχω βάλει την Πράγα, που και την έχω τάξει και είναι και πολύ κοντά. Τα κρατάω στο ψυγείο όπως οι δημοσιογράφοι (μα ποιος είμαι τέλος πάντων!) για περιόδους "ξηρασίας" θεμάτων. Κι ενώ για τη Σκανδιναβία επιφυλάσσομαι, θα γράψω σήμερα για την Κίμζεε ή Χίμζεε (εξαρτάται απ' το πώς διαβάζεις το αρχικό ch. Μάλλον -κ- ακούγεται).

Φανάρια για Πεζούς

Για να περάσεις απέναντι στο δρόμο υπάρχουν φανάρια. Και οι διαβάσεις είναι συνήθως στις διασταυρώσεις, περίπου όπως στην Ελλάδα. Και αν πας να περάσεις εκτός διάβασης το πιθανότερο να σταματήσει το αυτοκίνητο αλλά με μουρμούρα του οδηγού. Δεν είναι όπως στην Αγγλία που αφενός οι διαβάσεις είναι και σε άσχετα μέρη, επισημαίνονται από ένα φανάρι που αναβοσβήνει και αφετέρου όπου και να κατεβάσεις το πόδι σου από το πεζοδρόμιο θα κοκαλώσουν τα αυτοκίνητα. Πάντως, αν δεις πράσινο σε διάβαση περνάς χωρίς να κοιτάξεις αν σταμάτησαν τα αυτοκίνητα: θα σταματήσουν σίγουρα!!!

Καθαριότητα Πόλεων

 

Έχω ξαναγράψει γι’ αυτό το θέμα. Η κάθε πόλη έχει άλλα μέτρα σχετικά με την καθαριότητα. Το Μόναχο π.χ. είναι μια πόλη που αποπνέει καθαριότητα και το καταφέρνει έχοντας κόσμο (προσωπικό) που ασχολείται συστηματικά με αυτό το θέμα. Στη Στουτγάρδη οι κεντρικοί δρόμοι ή ο κήπος είναι πεντακάθαρα αλλά αν βγεις λίγο παραέξω δεν υπάρχει τόσος ζήλος. Και όταν είναι η εποχή που πέφτουν τα φύλλα των δένδρων ή τα χιόνια τότε καταλαβαίνεις τη διαφορά. Στην άλλη άκρη το Βερολίνο. Ο καθένας αφήνει το "αναμνηστικό" του όπου του γουστάρει. Κι έτσι ή στην Αλεξάντερπλατς είσαι ή στο Τίεργκάρντεν ή όπου βρεθείς θα διαπιστώσεις ότι κυκλοφόρησε κι άλλο κόσμος πριν κι έχει αφήσει κατάλοιπα: χαρτιά, μπουκάλια από αναψυκτικά ή μπίρες και πάει λέγοντας.

Αστικές Συγκοινωνίες Στουτγάρδης

Μιας και αρχίσαμε με αστικές συγκοινωνίες ας γράψω και για τη συγκοινωνία στη Στουτγάρδη. Έχω ξαναγράψει γι' αυτή. Γίνεται με τον προαστιακό βεβαίως βεβαίως, με τα λεωφορεία οπωσδήποτε, αλλά και με το Stadtbahn ένα υβρίδιο τραμ και μετρό. Αυτό είναι κάτι μάλλον σαν το ελαφρύ μετρό που λέγανε κάποια στιγμή στην Ελλάδα. Αποτελείται από ένα και σπάνια δύο συρμούς με δυο βαγόνια μικρής (σχετικά) χωρητικότητας ο καθένας.

Αστικές Συγκοινωνίες Καρλσρούης

Τότε που έμεινα στο Μάνχαϊμ έκανα και μια βόλτα απ’ την Καρλσρούη. Και δεν θα είχα να πω κάτι για τις αστικές της συγκοινωνίες μιας και τι να καταλάβω απ’ αυτές τη λίγη ώρα που έμεινα, αν δεν είχε έρθει η διαφοροποίηση με το ξεκίνημα. Πήγαμε εκεί από τη Στουτγάρδη. Τη βόλτα την κάναμε με ένα ημερήσιο εισιτήριο Βάδης (αντίστοιχο με το Μπάγιερν–Τίκετ που έχω αναφέρει, με 20 € σε οποιοδήποτε από τα τοπικά μέσα μεταφορών, για μια μέρα, από τις 9 το πρωί μέχρι τις 3 της επόμενης τις καθημερινές, από τα μεσάνυχτα Σ/Κ). Έτσι έπρεπε να πάρουμε περιφερειακά μέσα μεταφοράς και όχι τα γρήγορα IC, ICE κλπ.

Αστικές Συγκοινωνίες Μάνχαϊμ

Κατ' αρχάς όταν αναφέρομαι στο Μάνχαϊμ στην πραγματικότητα αναφέρομαι σε μια αρκετά μεγάλη περιοχή που πιάνει πόλεις σε τρία κρατίδια. Εκτός από το Μάνχαϊμ καλύπτει τη Χαϊδελβέργη, το Λούντβιγκσχάφεν και ένα σωρό άλλες πόλεις μεσαίου μεγέθους. Παίρνοντας τρεις φορές τη βδομάδα ένα τραμ λίγα πράγματα κατάλαβα. Αλλά όταν έμεινα, το Φλεβάρη, για τέσσερα βράδια στο Μάνχαϊμ γνώρισα πιο καλά την συγκοινωνία του. Οι συγκοινωνίες, λοιπόν, εδώ γίνονται κυρίως με τραμ και δευτερευόντως με λεωφορεία. Μετρό δεν υπάρχει αλλά υπάρχει (βέβαια) ο προαστιακός (S-Bahn) που ενώνει τις διάφορες πόλεις. Το τραμ κινείται συνήθως σε κομμάτια του δρόμου αποκλειστικής διέλευσης κι έτσι είναι συνεπές στους χρόνους του και σχετικά γρήγορο. Τη μέρα ακολουθεί τον κανόνα του 10λεπτου.

Ποτάμια – Δρόμοι

Όταν βρέχει στην Ελλάδα λέμε ότι οι δρόμοι έγιναν ποτάμια. Εδώ, τα πολλά ποτάμια που υπάρχουν τα χρησιμοποιούν σαν δρόμους. Το χαμηλό ανάγλυφο σημαίνει μικρές υψομετρικές διαφορές πράγμα που μαζί με τον μεγάλο όγκο νερών από τα γύρω βουνά βοηθάει στην πλευστότητα των ποταμών και την διενέργεια μεταφορών μέσω αυτών. Στο Μόναχο για παράδειγμα που βρίσκεται στα 520 μέτρα υψόμετρο τα πράγματα είναι δύσκολα, αφού ο Ίζαρ σχηματίζει μικρούς καταρράκτες τακτικά.

Πουλιά του Νερού

Υπάρχουν πολλά ποτάμια και πολλές λίμνες. Και όπου δεν υπάρχουν λίμνες, φτιάχνουνε μερικές τεχνητές. Και τα νερά αποτελούν σημαντικούς υγροβιότοπους.