Το Χωριό μου

Θέα απ' τη "ραχούλα" προς τις "ρεματιές". Μπορεί να είναι τεχνητές, αλλά κάτι προσφέρουν. Και το χορτάρι, δεν έχει πρόβλημα σε κάποια μέρη και είναι κοντό. Αλλά πάνε και το κουρεύουνε (ναι, σ' όλη αυτή την έκταση).

«Χωριό μου όμορφο, με τις ραχούλες και τις ρεματιές» έλεγε ένα ποίημα που μαθαίναμε στο δημοτικό. Τι σχέση έχει αυτό με αυτά που θέλω να γράψω? Καμία απολύτως, διαβεβαιώ. Γιατί εδώ, δεν θα γράψω ούτε για το (πραγματικό) χωριό μου στη Μυτιλήνη, ούτε εκθεσούλα για κάποιο ιδεατό χωριό. Θα γράψω για το χωριό που μένω, εδώ στο Μόναχο. Και μη σας φαίνεται παράξενο. Ναι, υπάρχει ένα χωριό μέσα στο Μόναχο, όπως και σε κάθε άλλη πόλη που διοργανώνει Ολυμπιακούς αγώνες. Πρόκειται για το Ολυμπιακό χωριό.

Ο χάρτης με τη διαμονή των ομάδων. Τα χρώματα, που συνδυάζονται με αντίστοιχα σχήματα και υπάρχουν ακόμα, είναι για να διευκολύνουν τους ξένους που δεν ήξεραν να διαβάζουν γερμανικά να βρίσκουν το δρόμο τους.

 

Διαβάζετε τι γράφει η μαρμάρινη στήλη? ΟΛΥΜΠΙΑΣ ΕΝ ΟΛΥΜΠΙΑΙ 726 Π.Χ.

ΟΛΥΜΠΙΑΣ ΕΝ ΜΟΝΑΧΟΙ 1972 Μ.Χ.
Το χωριό δημιουργήθηκε για τους αγώνες του 1972. Βρίσκεται δίπλα στο Ολυμπιακό Πάρκο με τις εγκαταστάσεις όπου έγιναν οι αγώνες και οι οποίες χρησιμοποιούνται σήμερα ποικιλοτρόπως. Εδώ διαδραματίστηκαν τότε και τα γεγονότα του Μαύρου Σεπτέμβρη, στα οποία συμμετείχαν Παλαιστίνιοι μαχητές, Ισραηλινοί αθλητές και Γερμανοί αστυνομικοί. Αλλά ας αφήσουμε τις μαύρες αναμνήσεις και ας δούμε το χωριό σήμερα.

Σήμερα, λοιπόν, το Ολυμπιακό χωριό του Μονάχου χρησιμοποιείται ως τόπος γενικής κατοικίας και εργασίας. Αποτελείται από πολυώροφες πολυκατοικίες, μάλλον άχαρες θα έλεγα, με το γκρίζο του τσιμέντου να είναι το χρώμα τους.

 

Τα διαμερίσματα έχουν όλα σχεδόν μπαλκόνι ή μάλλον λότζια, αυτό δηλ. που στην Ελλάδα το λέμε ημιυπαίθριο και γίνονται συζητήσεις για τη νομιμοποίηση του κλεισίματός του. Εδώ κάποια είναι κλεισμένα αν και τα περισσότερα όχι. Στις εισόδους υπάρχουν οι σημαίες των χωρών που διέμεναν στη συγκεκριμένη πολυκατοικία, με υπογραφές μελών της αποστολής.

 

Υπάρχουν εικαστικές παρεμβάσεις για το κάνουν αισθητικά πιο ανεκτό. Είναι μέσα στο πράσινο και με διάταξη τέτοια που να έχουν ήλιο όλα τα διαμερίσματα. Και ως «χωριό», γενικά, είναι εξαιρετικά βολικό. Μιας και έχει 5(!) φούρνους – καφέ, 2 σούπερ μάρκετ και ένα μανάβικο, 2 τράπεζες, 2 φαρμακεία, ταχυδρομείο, καφέ – μπαρ και εστιατόριο και ξενοδοχείο και (βέβαια) εκκλησίες δυο σε ένα, στο ίδιο κτίριο καθολική και ευαγγελική. Επίσης νηπιαγωγείο και χώρο πολιτιστικών εκδηλώσεων.

 

Οι ταράτσες είναι καλυμμένες με χώμα στο οποίο έχει φυτευτεί γρασίδι (αυτό που λέμε πράσινες ταράτσες). Με τις βροχές που ρίχνει ποτίζεται από μόνο του και δεν χρειάζεται κάτι παραπάνω. Το χώμα βοηθάει στην αποστράγγιση των νερών (δεν έχω καταλάβει πώς) αλλά και στη διατήρηση σταθερής της θερμοκρασίας στο εσωτερικό.

Κάθε Τρίτη έχουμε και λαϊκή (που λέει ο λόγος). Έχουμε φθάσει τα 4 - 5 μαγαζάκια. Ένας με ψητά κοτόπουλα και κότσια (ο πρώτος που είδα), να κι ένας με ψητά λουκάνικα Θουριγγίας (Δρέσδη), ένας τυράς, ένας με αλλαντικά και πότε πότε κι ένας με φρούτα. Ώρες λειτουργίας 13 - 18!