Χρώμα Σπιτιών

Τα σπίτια εδώ, εξωτερικά, είναι βαμμένα συνήθως με διάφορα χρώματα, πολλές φορές έντονα. Και το "εδώ" αναφέρεται σ’ όλη τη Γερμανία. Παρόμοιες καταστάσεις βλέπω παντού. Σπίτια περιποιημένα εξωτερικά, συντηρημένα, χωρίς πρασινίλες από την υγρασία που είχε π.χ. στις Βρυξέλλες.

Τα Σκουλαρίκια

Τα σκουλαρίκια είναι ένα αγαπημένο αξεσουάρ αντρών και γυναικών. Θα δεις άντρες οποιασδήποτε ηλικίας με σκουλαρίκι στο αυτί. Από το πιο απλό μέχρι εξεζητημένο (όχι, κρεμαστό δεν είδα). Στην αρχή με παραξένεψε, αλλά μετά θυμήθηκα ότι πρώτη φορά που είδα άνδρα με σκουλαρίκι στο αυτί ήταν αστυνομικός, στο Μόναχο, το 1987!

Μαξιλάρια, Σεντόνια

Εδώ κουβέρτες δεν κυκλοφορούν στα μαγαζιά. Κυκλοφορούν παπλώματα. Έτσι δεν έχει ούτε σεντόνια. Για κατωσέντονα υπάρχουν αυτά με το λάστιχο ενώ για σκέπασμα υπάρχουν παπλωματοθήκες. Εμείς που αλλιώς τα έχουμε συνηθίσει, και επειδή μας είχε προειδοποιήσει η Παναγιώτα, φέραμε τα σχετικά από την Ελλάδα (κουβαλήσαμε ένα πλήρως φορτωμένο και ευμεγέθες, αυτοκίνητο). Βέβαια, μια κουβέρτα μόνο σκεπαζόμαστε και πολλές φορές ούτε καν αυτή. Το σπίτι είναι ζεστό, όσο κρύο και να κάνει έξω. Μάλιστα, θα έλεγα, είναι πιο ζεστό απ’ ότι το ήθελα και δεν μπορώ να το ρυθμίσω παρακάτω! Έτσι τις πολλές κουβέρτες τις έχουμε στην αποθήκη.

Ζέπελιν

Θυμάστε το Ζέπελιν που πέταγε πάνω από την Αθήνα τις μέρες της δόξας, τότε που πτωχή πλην τίμια Ελλάς έφερνε σε πέρας το μεγάλο άθλο(!) της διεξαγωγής των Ολυμπιακών αγώνων (τρομάρα μας)? Δεν ξέρω τι συμβαίνει και τις τελευταίες μέρες ένα παρόμοιο Ζέπελιν πετάει πάνω από τον ουρανό του Μονάχου. Τακτικά, σχεδόν κάθε μέρα. Ο Κώστας υπέθεσε πως κάνει μετρήσεις για τη σκόνη από το ηφαίστειο της Ισλανδίας, μιας και όταν πρωτοφάνηκε ήταν τις μέρες της απαγόρευσης πτήσεων. Όμως οι μέρες περνάνε κι αυτό συνεχίζει τις βόλτες.

Τ' Αϊ Γιωργιού το Πανηγύρι

Προχθές, την Παρασκευή ήτανε τ' Αϊ Γιωργιού. Στο Μόναχο υπήρχε κάποτε μια τέτοια εκκλησία. Απ' ότι μου είπαν, τώρα δεν υπάρχει πια. Έτσι, μιας και έπεσε καθημερινή, έγινε το πανηγύρι σήμερα, Κυριακή στην εκκλησία των Αγίων Πάντων.

Ίνσμπρουκ

Το Τσουγκσπίτσε από την μεριά της Αυστρίας

Θα μου πείτε το Ίνσμπρουκ δεν είναι στη Γερμανία. Πώς κολλάει στα «Γράμματα από τη Γερμανία». Μπορεί τα γράμματα να στέλνονται από τη Γερμανία και να έχουν κρίσεις, σχόλια και απόψεις για τη Γερμανία, ωστόσο η εδώ παραμονή μου δίνει τη δυνατότητα (προς το παρόν?) για επισκέψεις σε γειτονικές περιοχές κι έτσι δίνω μια γεύση κι απ’ αυτές. Εκκρεμεί π.χ. η επίσκεψη στην Πράγα, που και γι’ αυτή προτίθεμαι να γράψω, αλλά ο χρόνος και η επικαιρότητα με καθυστερούνε.

Σβάνγκαου (Νόισβανστάιν)

Μην τρελαθούμε κιόλας. Δεν είναι ακριβώς δική μου η φωτογραφία, απλά τράβηξα ένα πόστερ, εξ ου και τα φθινοπωρινά χρώματα!!! Εξάλλου η μέρα είχε αρκετή υγρασία, άρα δεν ήταν και η καλύτερη για φωτογράφιση.

Το προηγούμενο διάστημα φιλοξενούσα φίλους από Ελλάδα. Κάναμε κάποιες βόλτες μαζί, αλλά μιας κι εγώ με τη Μαρία δουλεύαμε είπαμε να κάνουμε κάτι το Σαββατοκύριακο. Έριξα, μεταξύ άλλων, την ιδέα να πάμε στο Σβάνγκαου (Schwangau), ένα χωριό στο νότο της Βαυαρίας, στα σύνορα με την Αυστρία όπου υπάρχει το περίφημο(?) κάστρο – παλάτι Νόισβάνσταϊν (Neuschwanstein). Η ιδέα τελικά συμπληρώθηκε με το Ίνσμπρουκ (στο επόμενο) και ξεκινήσαμε.

Τα Διαφημιστικά Φυλλάδια

Κατακλυσμός γίνεται από διαφημιστικά φυλλάδια. Άλλα έρχονται με το ταχυδρομείο και με το όνομά σου. Άλλα, απλά τα έχει ο ταχυδρόμος και γεμίζει τα γραμματοκιβώτια (εκτός κι αν βάλεις ταμπέλα πως δεν θες διαφημιστικά οπότε το σέβεται) άλλα σε εφημερίδες, άλλα σκέτα. Κάθε κατάστημα που σέβεται τον εαυτό του θα βγάλει κι ένα διαφημιστικό. Οι μεγάλες αλυσίδες δε μας «ενημερώνουν» κάθε βδομάδα. Τόνοι χαρτί ξοδεύονται άσκοπα. Συνήθως, τους ρίχνω μια ματιά πριν τα πετάξω στην ανακύκλωση. Σπάνια θα βρω κάτι που θα με εντυπωσιάσει. Αλλά θα πρέπει να ομολογήσω ότι κάνουν οικονομία στο χαρτί με τον τρόπο τους. Πώς? με το να χρησιμοποιούν εξαιρετικά λεπτό χαρτί, οι περισσότεροι. Που το κρατάς και λες τώρα θα μου διαλύσουν. Κάτι είναι κι αυτό.
Ένα θέμα που πρέπει να προσεχτεί ιδιαίτερα είναι οι ποσότητες που αναφέρονται στις τιμές. Βλέπεις κάτι (π.χ. ένα καλό κρέας ή σαλάμι ή και μαγειρεμένο) και σου φαίνεται απελπιστικά φτηνό. 1,59 € π.χ. Αν προσέξεις όμως η τιμή είναι για τα 100 γρ. (που η αναγωγή δίνει 15,9 € κάθε άλλο παρά φθηνό δηλ.) ή το ένα κομμάτι. Π.χ. τα λεμόνια έχουν 0,99 €. Αλλά είναι το μισό κιλό. Ή 0,39 € αλλά το κομμάτι! Το πιο δύσκολο δε είναι όταν αναφέρονται σε μη τυπικές ποσότητες: 125 γρ. Άντε να βρεις το κιλό. Βέβαια το γράφουν κάπου με μικρά γραμματάκια, αλλά η πρώτη εντύπωση είναι που μετράει (και οι όπου γης διαφημιστές το ξέρουν καλά).

Ημερομηνία Λήξης

Για το γάλα το ήξερα Δεν βρίσκεις εδώ φρέσκο όπως εννοούμε το φρέσκο στην Ελλάδα, με ημερομηνία λήξης 4 - 5 ημερών από την παστερίωση. Το πιο "φρέσκο" που μπορείς να βρεις είναι αυτό που λήγει σε 10 – 12 μέρες. Αλλά ένα περίεργο πράγμα: σε όλα τα προϊόντα ψυγείου, η ημερομηνία λήξης είναι και σ’ αυτά μετά από το πολύ δυο βδομάδες. Είτε τυρί κομμένο (και συσκευασμένο) πάρεις, είτε ζαμπόν σε φέτες, είτε σαλάτες «μαγιονέζας» (που δεν έχω βρει την πιο κλασσική που ήξερα από κάτω – τη ρώσικη, εδώ έχει πατατοσαλάτα που κάπως της μοιάζει και κάτι κρεατοσαλάτες, λαχανοσαλάτες με πίκλες και άλλα τέτοια) όλα λήγουν σε λίγες μέρες. Παίρνεις και δεν προλαβαίνεις να τα καταναλώσεις ολόκληρα. Έχουν λήξει! Εκτός κι αν όσοι τις αγοράζουν τις καταναλώνουν σε μεγάλες ποσότητες, οπότε και δεν έχουν πρόβλημα ή δεν πουλιούνται ιδιαίτερα, αλλά τότε γιατί υπάρχουν σε όλα τα ψυγεία των σούπερ μάρκετ;

Ανοιξιάτικη Γιορτή!

Έγραψα παλιότερα για το Οκτόμπαφεστ, τη μεγάλη γιορτή μπίρας του Μονάχου που γίνεται το Σεπτέμβρη (και τελειώνει την πρώτη Κυριακή του Οκτώβρη, δεν ξέρω πώς αυτό δικαιολογεί το όνομά του!) και μάλλον θα ξαναγράψω το φθινόπωρο, αν βρίσκομαι εδώ. Τις μέρες αυτές, γίνεται στον ίδιο χώρο, στο Μόναχο, η Φρύλινγκφεστ (Frühlingsfest - Ανοιξιάτικη γιορτή). Μια γιορτή που διαφημίζεται σε αφίσες, χωρίς όμως να είναι στο σάιτ του δήμου του Μονάχου με τις εκδηλώσεις της εποχής.

Παντζούρια

Είχα ακούσει ότι τα σπίτια στο εξωτερικό δεν έχουν παντζούρια. Πριν από πολλά χρόνια μάλιστα, είχαμε πάει μια εκδρομή από το πανεπιστήμιο στη Σόφια. Ο ξεναγός λοιπόν μας έκανε πλάκα. Να, και καλά μας λέει, παρατηρήστε ότι εδώ δεν συνηθίζουν τα παντζούρια. Και καθώς συνεχίζαμε μας ενημερώνει πως θα περάσουμε από ένα σπίτι με παντζούρια. Κοιτάξτε το. Και βλέπουμε ένα σπίτι με ελληνική σημαία: ήταν η πρεσβεία μας όπως μας εξήγησε μετά.
Στο Μόναχο πάντως τα παντζούρια τα ξέρουν. Όχι ότι τα χρησιμοποιούν πολλοί, αλλά, απλά, βρίσκεις και σπίτια με παντζούρια. Ειδικά σε ισόγεια για να μην τους βλέπεις μέσα. Αλλά και σε ψηλότερα πατώματα. Κι αν δεν έχουν παντζούρια χρησιμοποιούν τα στόρια. Δυστυχώς στο σπίτι που μένω δεν έχω την τύχη να διαθέτει. Και δεν φτάνει αυτό, έχει και το διαχωριστικό με τον έξω κόσμο από τζάμι. Κι είμαι μαθημένος να κοιμάμαι στα σκοτεινά και με το φως ξυπνάω. Έτσι έχω αγοράσει εξαιρετικά χοντρές κουρτίνες να κάνουν ό,τι μπορούν.

Έργα, και Πάλι

Έχουν μια μασκότ που ενημερώνει για τα έργα της επόμενης περιόδου

Έχω ξαναγράψει αρκετές φορές για τα (λεγόμενα δημόσια) έργα που γίνονται συνέχεια εδώ. Σήμερα θα μιλήσω άλλη μια φορά για έργα αλλά διαφορετικής υφής:
Μέχρι τώρα, τα έργα που αναφερόμουν ήταν κύρια βελτίωση υπάρχοντος δικτύου. Διαπλάτυνση ενός αυτοκινητόδρομου, επέκτασή του για να ενωθεί με έναν άλλον και να καλύψει μια περιοχή που μέχρι τώρα καλυπτόταν μόνο από τοπικό δρόμο (χωρίς διαζώματα κλπ), στρώσιμο γραμμών δίπλα σε υπάρχουσες ή αντικατάσταση γραμμών του μετρό ή του τρένου που για διάφορους λόγους έχουν υποστεί ζημιές, άντε και καμιά επέκταση γραμμής μετρό. Σήμερα τα έργα που θα περιγράψω θα είναι τα δομικά έργα. Αυτά που βάζουν νέα δεδομένα για την περιοχή που καλύπτουν.

Κάμερες Παντού

Η παρακολούθηση με κάμερες είναι συνεχής. Όπου να πας κι όπου σταθείς κάποια κάμερα θα σε παρακολουθεί. Για την ασφάλεια τη δική σου ρε παιδάκι μου. Γι' αυτό και μας έχουν φάει ν' αγοράσουμε κι εμείς μερικά συστήματα παρακολούθησης να μη μένουμε πίσω.
Μπαίνεις στο τραμ ή στο λεωφορείο. Μια, τουλάχιστον, κάμερα θα σε παίρνει μάτι. Αν δε το όχημα είναι αρθρωτό θα υπάρχει τουλάχιστον μία σε κάθε άρθρωμα. Ακόμα και στις στάσεις έχουν αρχίσει να εμφανίζονται προειδοποιητικές πινακίδες ότι η περιοχή παρακολουθείται. Στο μετρό και στα τρένα δεν έχω εντοπίσει, αλλά δεν αποκλείεται. Φαντάζεστε να βάλουν και στις τουαλέτες να με βλέπουν όταν τις επισκέπτομαι!!!
Στις τράπεζες το ξέρουμε από παλιά, κι από την Ελλάδα. Οι τράπεζες βιντεοπαρακολουθούνται. Κι από μέσα κι απ' έξω. Μπορεί σεκιουριτάδες να μην φαίνονται αλλά η προειδοποίηση για τις κάμερες φυσικά και υπάρχει. Τα καταστήματα (σουπερμάρκετ, εμπορικά κλπ) να μείνουν πίσω? Κάμερες κι εδώ. Και μέσα και έξω. Να φυλάνε τα εμπορεύματα.
Και σε τακτικά διαστήματα, υπάρχουν ανακοινώσεις της αστυνομίας με φωτογραφίες από τις κάμερες που αναζητείται για κάποιο λόγο (π.χ. για επίθεση σε γυναίκα). Τώρα το πόσο αποτελεσματικό είναι αυτό και πόσο τους βρίσκουνε, δεν ξέρω.

Προγραμματισμός

Έγραφα χθες για το πόσο οι άνθρωποι εδώ θέλουν να έχουν πληροφόρηση για τα πάντα. Επίσης, (μου) είναι γνωστό ότι προγραμματίζουν (όχι μόνο εδώ) τα πάντα: πότε και που θα πάνε διακοπές το αποφασίζουν και το κανονίζουν με το που επιστρέφουν από τις προηγούμενες. Αν θα βγούνε και ποια μέρα και με ποιον κλπ. Αλλά αυτό μου φάνηκε πέρα από κάθε φαντασία: Κάνοντας βόλτα στη Χαϊδελβέργη, στις 30 Μαρτίου είδαμε μπροστά μας την παραπάνω αφίσα που διαφήμιζε ένα πάρτι που θα γινόταν μετά από 3 ολόκληρους μήνες σ' ένα από τα καραβάκια που ανεβοκατεβαίνουν το ποτάμι.
Δεν ξέρω πόσο διάσημη είναι η συγκεκριμένη μπάντα που θα παίξει. Ξέρω ότι τα μεγάλα ονόματα (όπως πχ. η Μαντόνα ή οι Σκόρπιονς) ανακοινώνουν μια περιοδεία αρκετό καιρό πριν. Αλλά η συγκεκριμένη μπάντα μπορεί να μπει σ' αυτή την κατηγορία? Δεν νομίζω μιας και η παρουσία της σε ένα καραβάκι μάλλον μικρό κοινό μπορεί να ικανοποιήσει.
Τόσος καιρός πριν? Ακόμα κι ο Νταλάρας που θα έρθει τον άλλο μήνα στο Μόναχο, το ανακοίνωσε στο ίντερνετ το Πάσχα, ένα μόλις μήνα πριν. Αλλά ξέχασα: αυτός απευθύνεται σε ελληνικό κοινό. Ναι, αλλά στη Γερμανία. Άρα, αν το πάρτι στο καραβάκι θέλει ανακοίνωση μήνες πριν, μια μαγιάτικη συναυλία θα 'πρεπε να διαφημίζεται από τον Οκτώβρη τουλάχιστον!

Η Πληροφόρηση

Πότε θα έρθουν τα επόμενα τρένα αλλά και ανακοινωση για πρόβλημα στο κάτω μέρος.

Οι πινακίδες πληροφόρησης υπάρχουν παντού και για τα πάντα. Καθυστερεί το τρένο, ανακοίνωση μέσα στο τρένο το γιατί καθυστερεί, ανακοίνωση στον πίνακα αφίξεων πόσο (σε πεντάλεπτα) θα καθυστερήσει. Πινακίδες σε πόση ώρα θα έρθει το επόμενο λεωφορείο, τραμ κλπ. Υπάρχουν προβλήματα στη συγκοινωνία; Ανακοίνωση της αιτίας και των πιθανών καθυστερήσεων. Και αν είναι γνωστό εκ των προτέρων η ανακοίνωση «τρέχει» στο κάτω μέρος κάμποσες μέρες πριν. Πινακίδες από πού θα πας πού.

Βερολίνο - Αξιοθέατα

Για τα ερείπια στα οποία είχαν μεταβληθεί το Βερολίνο αλλά και οι περισσότερες πόλεις της Γερμανίας από τους βομβαρδισμούς του Β' παγκοσμίου πολέμου, μετά το τέλος υπήρχαν δυο λύσεις: ή να αναστηλωθούν (και τα κατάφεραν πολύ καλά, τόσο που δεν ξεχωρίζεις αν το πρόκειται για αυθεντικό κτίσμα ή αναστηλωμένο) ή να κατεδαφιστούν. Όμως, να που στους δύο και τρίτος χωρεί, και, σε κάποιες περιπτώσεις, εφαρμόστηκε αυτή η τρίτη: Να μείνουν κάποια όπως ήταν, κατεστραμμένα, για να θυμίζουν στους επόμενους τα δεινά που προκαλεί ο πόλεμος. Στα πλαίσια αυτά μια εκκλησία σε κάθε(?) πόλη έχει μείνει "όπως ήταν". Βέβαια, για να μείνει ένα κατεστραμμένο από βομβαρδισμό κτίσμα "όπως ήταν" χρειάζεται συντήρηση συνέχεια! Έχω δει ένα τέτοιο στη Νυρεμβέργη, κι εδώ, στο Βερολίνο το δεύτερο.

Βερολίνο - το Τουριστικό

Το κόκκινο δημαρχείο της πόλης, που εκτός από τα τούβλα είναι κόκκινο και από τη διακυβέρνησή του από συμμαχία των κομμάτων σοσιαλιστικού (SPD) και αριστερού (Die Linke).

Μετά από όλα όσα του έσυρα, να δείξω και το τουριστικό πρόσωπο του Βερολίνου. Προφανώς, δεν θα αναφερθώ στον τουρισμό του τείχους. Γι' αυτό τα είπα προχθές. Όμως, το Βερολίνο, εκτός από το τείχος το οποίο σκοπίμως υπερπροβάλει, έχει κι άλλα τουριστικά ενδιαφέροντα.

Βερολίνο - το Πολυπολιτισμικό

Την πολυπολιτισμικότητα του Βερολίνου δεν μπορείς να τη δεις σε φωτογραφίες. Την νιώθεις και τη καταλαβαίνεις όταν περπατάς στο δρόμο. Όχι, παρόλο που λένε ότι το Βερολίνο είναι η τρίτη σε μέγεθος πόλη της Τουρκίας αφού ένας στους οκτώ κατοίκους του είναι τουρκικής καταγωγής, δεν την καταλαβαίνεις την πολυπολιτισμικότητα από τις μαντίλες στο δρόμο. Αν ήμουνα στο Μάνχαϊμ θα έβλεπα 10πλάσιες τουλάχιστον. Ακόμα και στο Μόναχο θα έβρισκα περισσότερες. Στο Βερολίνο είδα μερικές στη γειτονιά που ήταν το ξενοδοχείο (που ήταν σε περιοχή με σαφώς κυρίαρχο το τουρκικής καταγωγής στοιχείο) και τέλος. Στο Μάνχαϊμ τόσες τις βλέπω μέχρι να μπω στο τραμ (και καθημερινά)! Ούτε από το γεγονός ότι ένας στους τρεις - τέσσερις κατοίκους του δεν είναι γερμανικής καταγωγής (και στο Μόναχο το ποσοστό είναι ίδιο αν όχι και μεγαλύτερο)

Αλλαγές

Βρε τι παθαίνει ο άνθρωπος!

Με τη σιγουριά, που έχω αποκτήσει μετά από τόσο καιρό, για τα δρομολόγια των τρένων ξεκίνησα σήμερα το πρωί για το Μάνχαϊμ. Τα τρένα από Μόναχο με κατεύθυνση το Μάνχαϊμ (και μέχρι εκεί είναι κοινά) ξεκινάνε καθημερινά γύρω στις και 25'. Ένα δυο λεπτά πριν. Και 23' ή και 24' με εξαίρεση στις 6 το πρωί που είναι και 28'.

Σήμερα, πρώτη μέρα μετά τις πασχαλινές διακοπές, τελικά ετοιμάστηκα πιο γρήγορα από το συνηθισμένο και αντί να πάρω το μετρό των 06:55 πήρα των 06:50. Φτάνω λοιπόν νωρίς στο σταθμό και βλέπω από μακρυά ότι το τρένο περιμένει στην αποβάθρα. Από συνήθεια, ρίχνω και μια ματιά στο πίνακα με τα δρομολόγια αλλά στις και 23' που το ήξερα δεν το εντοπίζω Κοιτάζοντας.καλύτερα, βλέπω ότι έφευγε και 08'! Το πρόλαβα, μπήκα μέσα και ήταν μόλις και 06', είχε μάλιστα και κάνα 5λεπτο καθυστέρηση στην αναχώρησή του.

Αλλά σκέφτομαι: Αν δεν τύχαινε να πάω νωρίτερα, τι θα πάθαινα. Θα πήγαινα στο σταθμό και δεν θα έβρισκα τρένο γιατί θα είχε φύγει. Και θα καθυστερούσα μια ώρα να πάω στο σχολείο (χαρά οι μαθητές μου!!!) μιας και, όπως είπα και παραπάνω, το τρένο φεύγει κάθε μια ώρα. Και συνήθως φεύγει στα ίδια λεπτά της ώρας. Το ίδιο γίνεται και με τα μέσα αστικής συγκοινωνίας, οπότε ξέρεις πότε να πας στη στάση ή στο σταθμό. Όχι, όπως στον Άγιο Στέφανο που σχολίαζε και η κόρη μου, που κάθε ώρα είναι και κάτι διαφορετικό κι έτσι δεν υπάρχει κάτι στάνταρ να ξέρεις. (Καλά, το άλλο το τραγικό, ότι περνάνε από κοντά από το σπίτι 2 + 1 λεωφορεία, και περνάνε τα δύο με διαφορά 5λεπτο και μετά το επόμενο ζευγάρι είναι σε 30 - 40 λεπτά ενώ το τρίτο είναι κυκλικό και περνάει μια φορά την ώρα ή και αργότερα).

Τελικά, ψάχνοντας από το σάιτ των γερμανικών τρένων βρήκα ότι αυτή η αλλαγή αφορά όλα τα (πρωινά τουλάχιστον που μ' ενδιαφέρουν) τρένα από το Μόναχο στη γραμμή αυτή και για το Διάστημα 12 - 29 Απρίλη. Από Μάη ξαναγυρίζουμε στα γνωστά. Το θέμα είναι ότι δεν υπήρχε κάποια τέτοια πρόβλεψη στο πρόγραμμα μέχρι τώρα. Στο πρόγραμμα των τρένων από Δεκέμβρη μέχρι Ιούνη τα συγκεκριμένα δρομολόγια δεν έχουν καμιά παρατήρηση.

Βρε τι παθαίνει ο άνθρωπος! Πόσο εύκολα συνηθίζει κανείς το να δουλεύουν όλα σύμφωνα με το πρόγραμμα! Και πόσο μου κακοφάνηκε που κάτι άλλαξε (και δεν το έψαξα γιατί θεώρησα αυτονόητο ότι όλα μένουν ως έχουν)!

Βερολίνο (με Κακία)

Πολλές φορές μου έχουν πει ότι αυτά που γράφω, να μην τα γενικεύω, γιατί οι εμπειρίες μου είναι περιορισμένες στο Μόναχο και το Μόναχο είναι περιοχή της Βαυαρίας κι όχι της Γερμανίας, θέλοντας να δείξουν ότι η Γερμανία είναι κάτι γενικότερο και πιο σύνθετο. Γι' αυτό κι εγώ πολλές φορές υπενθυμίζω ότι αυτά που γράφω ισχύουν για το Μόναχο. Η επιβεβαίωση όλων αυτών μου ήρθε κατά την πρόσφατη επίσκεψή μου στο Βερολίνο. Σχεδόν πλήρης ανατροπή.

Αυτοκόλλητα Ομάδων

Ή φταίει το γεγονός ότι η Γερμανία είναι μεγάλη και στην Μπουντεσλίγκα (την πρώτη κατηγορία στο ποδόσφαιρο) κάθε πόλη αντιπροσωπεύεται από μια ομάδα ή γίνεται κάτι «μαγικό» πάντως το γεγονός είναι πως δεν έχω δει να είναι γεμάτος ο τόπος με αυτοκόλλητα οπαδών ομάδων Για κόμματα δεν γίνεται λόγος αφού και στην Ελλάδα τώρα έχουν σταματήσει τέτοια φαινόμενα, αν και όλο και κάποιας οργάνωσης θα δεις κολλημένο κάπου διακριτικά.

Κανόνι, Φωλιά Ειρήνης

Οι παλιότεροι θα θυμούνται ένα τραγούδι του νέου κύματος (1971) με τίτλο "Το Παλιό Κανόνι". Υπάρχει και στο YouTube για όποιον ήθελε να το θυμηθεί ή να το γνωρίσει. Πού το θυμήθηκα? Απλούστατα: Είχα πάει το Πάσχα στο Βερολίνο (εντυπώσεις τις επόμενες μέρες, να καταφέρω να ανεβάσω και τις φωτογραφίες που θέλω). Εκεί υπάρχουν τα δυο τανκς που μπήκαν πρώτα στο Βερολίνο το 1945, στη μάχη που έκρινε την ήττα του Ναζισμού και της Γερμανίας. Στο ένα από τα δυο λοιπόν είδα την παρακάτω σκηνή:

Είναι μετά να μην κάνω συνειρμούς μετά? Κι ας λέει η κόρη μου πως έτσι προδίδω την ηλικία μου. Έτσι είναι: Είμαι γεννημένος το 1959. Έκλεισα τα 50 και πάμε παρακάτω. Γιατί να το κρύψωμεν άλλωστε.

Μουσική στο Ραδιόφωνο

Και μετά την εικόνα ο ήχος! Στο ραδιόφωνο, λοιπόν, ακούγεται βασικά αμερικάνικη μουσική. Υπάρχουν, βέβαια, και σταθμοί με αποκλειστικά κλασσική μουσική που εδώ παίζει στην έδρα της. Δίπλα το Ζάλτσμπουργκ (όπως διαβάζεται σωστά, Σάλτσμπουργκ όπως το ξέρουμε) είναι η γενέτειρα του Μότσαρτ, αλλά και γενικότερα η Κεντρική Ευρώπη είναι πατρίδα των περισσότερων από τους συνθέτες κλασσικής μουσικής. Έτσι ακούγεται αρκετά, όχι μόνο από το ραδιόφωνο αλλά και σε άλλες περιπτώσεις. Βέβαια, η τοπική μουσική, εδώ στο Μόναχο, είναι η συνέχεια από την Τυρολέζικη και είναι σ’ αυτό το στυλ. Και αυτή ακούγεται στις παραδοσιακές μπιραρίες. Από πνευστά όργανα, αλλά και βιολιά. Όμως, αυτά, για μένα, είναι φολκλόρ. Κάτι σαν τα δικά μας δημοτικά τραγούδια. Από κει και πέρα κυριαρχούν τα αμερικάνικα ποπ – ροκ και μάλιστα περασμένων δεκαετιών. Υπάρχουν δυο τρεις σταθμοί με αποκλειστικά τέτοια μουσική – κάτι βέβαια που εμάς μας βολεύει ακουστικά αφού είναι γνώριμα ακούσματα.

Παρόμοια είναι και η κατάσταση στις μπιραρίες όπου παίζει ζωντανή μουσική. Μαρς ακούγονται από μπάντες με πνευστά και ένα σύστημα σαν ντραμς και μπορεί και κάνα ακορντεόν. Εδώ, δεν έχει φωνητικά. Και μπορεί να χωθεί και κάνας "Γαλάζιος Δούναβης" (γενικά, το συγκεκριμένο κομμάτι ακούγεται σε πολλές περιπτώσεις, π.χ. από "μουσικούς του δρόμου" = ζητιάνους μετά μουσικής) ή άλλα γνωστά κλασσικά κομμάτια.

Ίσως για το γεγονός να φταίει ότι δεν υπάρχει ικανή τοπική μουσική παραγωγή. Μιας και όπως λέει ο Δημήτρης η γλώσσα δεν προσφέρεται για τραγούδι! Πάντως, βλέπω αφίσες για νέες κυκλοφορίες δίσκων. Και ακούγονται και γερμανικά τραγούδια σε κάποιες περιπτώσεις. Ειδικά τις τελευταίες μέρες ακούω στο τρένο έναν δίσκο (καινούριο πιθανά γιατί τώρα άρχισε να ακούγεται και μπαίνει κάθε μέρα). Το στυλ μου θυμίζει μια παλιά κασέτα των Σίτυ που είχε η Μαρία. Θα ήθελα να τον αγόραζα αλλά δεν ξέρω ποιος είναι και πώς λέγεται. Σκέπτομαι καμιά μέρα να ρωτήσω το συνοδό της αμαξοστοιχίας αν ξέρει.

Οι Μεταγλωττίσεις στην Τηλεόραση

Δεν υπάρχει σειρά ή ταινία στην τηλεόραση που να μην είναι μεταγλωττισμένη στα Γερμανικά. Όλες οι αμερικάνικες σειρές που κυριαρχούν αλλά και λατινοαμερικάνικες κλπ είναι στα Γερμανικά. Και προξενεί παράξενη αίσθηση να ακούς την περίφημη ατάκα του Τζέημς Μποντ «μάι νέιμ ιζ Μποντ. Τζέημς Μποντ.», όπως την έχεις συνηθίσει, να ακούγεται «μάινε νάμε ιστ Μποντ. Τζέημς Μποντ» (Ιπροσθέστε και τη γερμανική προφορά)! Μέσω τέλετεξτ μπορείς να βάλεις και υπότιτλους (στα γερμανικά, εννοείται) σε κάποιες περιπτώσεις. Και, εμένα τουλάχιστον, με βοηθάει αρκετά να καταλάβω τι λένε (όσο προλαβαίνω αν διαβάσω).
 Δεν ξέρω πόσο καλό ή κακό είναι αυτό. Έχω συνηθίσει που στην Ελλάδα τα πάντα είναι με υπότιτλους (πολλές φορές της κακής ώρας). Και δεν ξέρω τι γίνεται σε Αγγλόφωνες χώρες (εκεί χρειάζεται λιγότερο πρόγραμμα μεταγλώττιση). Γενικά όμως, η μεταγλώττιση φοριέται πολύ. Την έχω συναντήσει στα περισσότερα μέρη που έχω βρεθεί. Αντίθετα, δεν θυμάμαι να έχω δει υπότιτλους. Αλλού, συνήθως, υπάρχουν και κανάλια σε άλλη γλώσσα. Εδώ με το ζόρι θα βρεθούν το CNN, και το BBC. Άντε και το TRT 1 (Turk)!!!

Κηπόσπιτα

Έγραψα κάποια στιγμή: Τι ακριβώς είναι αυτά τα μικρά σπιτάκια των 15 – 20 τετραγωνικών σε οικόπεδα των 50 – 100 – 150 τετραγωνικών, που υπάρχουν στις παρυφές των πόλεων (μεγάλων ή μικρότερων) αλλά και δίπλα στις γραμμές του τρένου? Είναι μια απορία που δεν έχω καταφέρει να λύσω. Είναι μικρά, σαν τις ξύλινες αποθηκούλες που πουλάνε (π.χ. στο Praktiker) για τους κήπους, αλλά έχουν παράθυρα και συνήθως μια σκεπαστή προέκταση (σαν χαγιάτι). Μοιάζουν σαν κατασκηνώσεις (πολλά έχουν και σημαία ή έστω τον ιστό) αλλά σε ορισμένα βλέπω κόσμο και το χειμώνα. Και ο μικρός κήπος τι ρόλο παίζει? Δεν έχω καταλάβει αλλά μου έχει κάνει εντύπωση το πλήθος τους και η επανάληψή τους.