Τρίτη 30 Μαρτίου 2010

Γκάρμις και Πάλι

Είχα υποσχεθεί φωτογραφίες από το Γκάρμις. Ιδού, λοιπόν, μερικές. Και για αρχή, μόλις έχουμε φθάσει και ετοιμαζόμαστε να φύγουμε για Τσούγκσπιτσε με το τοπικό τρενάκι που θα μας πάει μέχρις ένα σημείο για να αλλάξουμε και να πάρουμε τον οδοντωτό.

Κυριακή 28 Μαρτίου 2010

Στην Κορυφή της Γερμανίας

Σας έγραφα ότι είχα πάει πριν κάνα μήνα στις Άλπεις, στο Γκάρμις. Την Πέμπτη, μέρα της «εθνικής παλιγγενεσίας» το ξανάκανα. Αυτή τη φορά όμως έφτασα στο Τσουγκσπίτσε (Zugspitze) την κορυφή της Γερμανίας. Έκανα και βόλτα στο χωριό (φωτογραφίες από εκεί αύριο) αλλά το ιδιαίτερο ήταν ότι φτάσαμε μέχρι τα 2600 και κάτι. Η κορυφή των 2962 (περίπου δηλ. όσο ο Όλυμπος) είναι λέει η ψηλότερη της Γερμανίας. Δεν πήγαμε μέχρις εκεί λίγο από λάθος λίγο γιατί θέλαμε να δούμε και το χωριό. Το βουνό είναι το σύνορο μεταξύ Γερμανίας και Αυστρίας. Αν πας από την άλλη μεριά είσαι στην Αυστρία.

Σάββατο 27 Μαρτίου 2010

Έργα, Οργασμός έργων

Έχω ξαναγράψει ότι τα (δημόσια) έργα συνεχίζονται όλο το χρόνο και δεν σταματάνε το χειμώνα, παρ’ όλα τα χιόνια, την κακοκαιρία και τις χαμηλές θερμοκρασίες. Τώρα όμως που μπήκε η άνοιξη έχουν αρχίσει έργα συντήρησης παντού, όπου κινούμαι. Εκτός από τις καινούριες που στρώνονται εξ αρχής οι γραμμές σε μετρό, σε προαστιακό κλπ συντηρούνται. Και με το που κλείνουν τα σχολεία οι ανακοινώσεις εντατικοποίησης των εργασιών πληθαίνουν. Θέλουν να εκμεταλλευτούν τις μέρες αυτές που οι μετακινήσεις θα είναι λιγότερες, προφανώς για να μην δημιουργούνται μεγάλα προβλήματα. Για τον ίδιο λόγο και αρκετά έργα γίνονται τη νύχτα από τις 10 και μετά. Καλά, το τι γίνεται για το 4ήμερο του Πάσχα (2 – 6 Απρίλη) δεν περιγράφεται. Παντού είναι προγραμματισμένα έργα και αλλαγές στα δρομολόγια.
Η γραμμή μεταξύ Ουλμ Άουγκσμπουργκ ξηλώνεται και ξαναφτιάχνεται. Τη στιγμή που τα τρένα κυκλοφορούν. Για να μην δημιουργείται μεγάλο μπλέξιμο έχουν κάνει μια κάποια αραίωση. Τα τρένα από Βερολίνο για Μόναχο μέσω Φραγκφούρτης δεν περνάνε από Ουλμ αλλά κάνουν μια παράκαμψη κάτι που σημαίνει μια καθυστέρηση κάπου ένα μισάωρο. Χθες όμως, το τρένο ήταν ήδη καθυστερημένο. Τόσο που σε λίγο η γραμμή θα άνοιγε για τα επόμενα. Και σκεφτόμουνα πως αν καθυστερούσε λίγο ακόμα θα περνάγαμε κανονικά και θα γλύτωνε τα παραπάνω χιλιόμετρα. Και με το που προχωράμε λίγο βλέπω να ακολουθάμε την κλασσική διαδρομή, οπότε φτάσαμε στην ώρα μας στο Μόναχο.

Παρασκευή 26 Μαρτίου 2010

Οι «Φυλές» των Αστυνομικών

Υπάρχουν δυο είδη αστυνομικών: αυτοί με τις μπλε στολές κι οι άλλοι με τα χακί. Δεν ξέρω αν πρόκειται για ομοσπονδιακούς και τοπικούς, πάντως οι δυο συνεργάζονται. Μπορεί να δεις περιπολία από το ένα ή από το άλλο είδος μπορεί να είναι κι ένας κι ένας (ή ομάδα από περισσότερους). Ξεχωρίζουν μόνο από τη στολή. Θυμάμαι παλιά στην Ελλάδα με την Αστυνομία και την Χωροφυλακή που ήταν οι αρμοδιότητες σαφώς καθορισμένες και δεν μπερδευότανε ο ένας στην περιοχή του άλλου. Κι αν κυνηγούσαν κάποιον και κατάφερνε να περάσει στην περιοχή ευθύνης του άλλου, μπορούσε να διαφύγει άνετα. Εδώ δεν έχει τέτοια. Υπάρχουν, βέβαια, και διάφοροι σεκιουριτάδες. Άλλοι των σιδηροδρόμων, άλλοι των αστικών συγκοινωνιών, όλοι με τα κλομπ και τις χειροπέδες στη ζώνη. Σε τράπεζες πάντως, ούτε αστυνομικούς, ούτε σεκιουριτάδες έχω δει.
Πάντως, όπως έχω ξαναγράψει, είναι πανταχού παρόντες και εμφανίζονται σε χρόνο ντε τε (dt). Είμαι σε ένα κατάστημα Müller (καλλυντικά, καθαριστικά και ψιλοπραγματάκια) στο σταθμό. Σε ένα δίαδρομο, για άγνωστο σε μένα λόγο, είναι μια γυναίκα στο πάτωμα με το κεφάλι της γεμάτο αίματα. Δεν ξέρω τι έχει συμβεί, αλλά είναι κάτι που εξελίσσεται. Δεν είμαι απ’ αυτούς που θα σταματήσουν να χαζέψουν σε μια τέτοια περίπτωση. Αλλά δεν προλαβαίνω να το σκεφτώ κι εμφανίζονται 4 – 5 σεκιουριτάδες. Ξοπίσω τους οι αστυνομικοί και μαζί 2 τραυματιοφορείς με τα σύνεργα για πρώτες βοήθειες.
Μιας και ανέφερα τις πρώτες βοήθειες: σε κάθε σχεδόν σταθμό του μετρό υπάρχει κιβώτιο πρώτων βοηθειών στο οποίο, συνήθως, περιλαμβάνεται και απονιδωτής. Είναι εξειδικευμένο μηχάνημα και για να το χρησιμοποιήσει κάποιος πρέπει να ξέρει πώς. Το θέμα είναι πως το μηχάνημα βρίσκεται και σε σταθμούς που δεν υπάρχει κόσμος (προσωπικό). Όμως προφανώς το σκεπτικό είναι πως αν υπάρχει το μηχάνημα μπορεί να βρεθεί και κάποιος που να ξέρει. Αν δεν υπάρχει, και να ξέρει, δεν θα μπορεί να κάνει τίποτα! Και αν χρησιμοποιηθεί όταν χρειάζεται σώζει ζωές.

Πέμπτη 25 Μαρτίου 2010

Η Αστυνομία

Η φωτογραφία από την είσοδο της καγκελαρίας (πρωθυπουργίας) της Βαυαρίας. Βλέπετε πόσοι αστυνομικοί φρουροί υπάρχουν; Εγώ δεν είδα κανέναν!
Η Αστυνομία στη Γερμανία είναι κάτι σαν τον Θεό: αόρατη, παντοδύναμη και πανταχού παρούσα. Σπάνια τη βλέπεις, αλλά, μόλις συμβεί κάτι, εμφανίζεται σε χρόνο μηδέν σαν από το πουθενά. Στους αυτοκινητόδρομους μόνο μια φορά είδα περιπολικό να κάνει περιπολία (κι έχω κάνει καμιά 10αριά χιλιάδες χιλιόμετρα). Μόλις όμως έγινε ατύχημα αυτοί βρέθηκαν εκεί. Από πού ήρθαν? Δεν ξέρω. Αλλά και στην πόλη μέσα. Στήθηκε ο καυγάς, νάτοι κι εμφανίστηκαν.
Τώρα, γιατί είναι παντοδύναμοι: μα από τον τρόπο που τους αντιμετωπίζουν οι παριστάμενοι. Ο λόγος τους νόμος. Βέβαια, γενικά οι Γερμανοί είναι πειθαρχημένοι και η όποια εντολή που θα δοθεί θα εκτελεστεί χωρίς σκέψη και αντιρρήσεις. Ίσως να φταίει αυτό που αμέσως συμμορφώνονται και στις εντολές της αστυνομίας, κάθε είδους. Από την τυπική αστυνομία μέχρι τους διάφορους σεκιουρητάδες.
Και κάτι σε στυλ ανέκδοτο αν και είναι γεγονός και σοβαρό. Πριν πολλά χρόνια, είχαμε πάει οικογενειακώς εκδρομή στην Τουρκία από το Διδυμότειχο με λεωφορείο. Εκεί λοιπόν, μας είχαν σταματήσει κάνα δυο φορές στο δρόμο οι αστυνομικοί για έλεγχο χαρτιών. Μερικούς μήνες μετά, είμαστε με το αυτοκίνητο, πάμε προς Αλεξανδρούπολη και στη Μάνδρα, μας σταματάνε οι Έλληνες συνοριοφρουροί κάνοντας έλεγχο αν είμαστε Έλληνες ή μεταφέρουμε τίποτα άλλο κόσμο(!). Η κόρη μου, 7 χρονών τότε, που κοιμόταν στη διαδρομή και ξύπνησε, με το που απομακρυνόμαστε λέει το αμίμητο «Μπαμπά γιατί μπήκαμε στην Τουρκία?». Πώς μου ήρθε αυτό: ταξιδεύω με το τρένο προς Μόναχο όπως συνήθως. Έχω καθίσει σε ένα κουπέ με άλλα δυο άτομα. Δυο αστυνομικοί μπαίνουν και μας ζητούν τα χαρτιά μας: ταυτότητες, διαβατήρια ό,τι έχουμε. Τα δίνουμε, βγαίνουν στο διάδρομο και τα ελέγχουν και βλέπω που τα δικά μου στοιχεία και ενός άλλου, που φαινόταν για μη Γερμανός και δεν ξέρω τι χαρτιά τους έδωσε, τα δίνουν μέσω κινητού. Δεν ξέρω σε ποιον, δεν ξέρω γιατί αλλά το γεγονός μου θύμισε τα παλιά!

Τετάρτη 24 Μαρτίου 2010

Ως πού Φτάνεις με Ένα Εισιτήριο

Εξαρτάται από την πόλη που μένεις. Στο Μόναχο τα πράγματα είναι εξ αρχής καθορισμένα. Και δεν έχεις κάποιο ιδιαίτερο πλεονέκτημα. Άντε αν έχει κάρτα που είναι από τις 9 το πρωί και μετά, σου επιτρέπει το Σαββατοκύριακο να κυκλοφορείς όλη τη μέρα. Σε άλλες πόλεις όμως μπορεί να έχεις δικαίωμα να κυκλοφορείς μετά από κάποια ώρα (π.χ. μετά τις 8) με ένα δεύτερο ενήλικα. Να πάρεις τον άνθρωπό σου για να βγείτε βρε αδερφέ. Ή να έχεις έκπτωση στο εισιτήριο των τρένων. Έχω μιλήσει π.χ. για το Μπάγιερν Τίκετ (Bayern Ticket). Παρόμοια υπάρχουν σε κάθε κρατίδιο. Ε, μπορείς μ’ αυτό να τη βγάλεις πιο φθηνά αν έχεις μηνιαία κάρτα – μπορεί μόνο Σ/Κ ή γενικότερα. Γενικός κανόνας δεν υπάρχει και πρέπει σε κάθε περιοχή να μαθαίνεις τι ισχύει ώστε να παίρνεις ό,τι δικαιούσαι.

Τρίτη 23 Μαρτίου 2010

Τιμολογιακές Ζώνες Αστικών Συγκοινωνιών

Οι χρωματικές ζώνες του Μονάχου και οι υποδιαιρέσεις σε δακτυλίους
Κάθε πόλη έχει το δικό της τιμολογιακό καθεστώς. Και μέχρις εδώ τίποτα το παράξενο. Το ζήτημα είναι πώς καθορίζονται οι τιμολογιακές ζώνες, το μέχρι πού θα πας με το κάθε εισιτήριο. Δεν υπάρχει ενιαίος κανόνας. Εξαρτάται από την περιοχή που καλύπτει η κάθε εταιρία αστικών συγκοινωνιών. Αν υπάρχει μια κεντρική πόλη (π.χ. Μόναχο) και οι επιβάτες μετακινούνται μέσα σ’ αυτή είτε απ’ αυτήν τότε φτιάχνεται ένα σύστημα με δακτυλίους. Ένα κεντρικό δαχτυλίδι που ισχύει μια τιμή και γύρω απ’ αυτό άλλα που όσο περισσότερους περνάς τόσο ανεβαίνει η τιμή. Στο Μόναχο μάλιστα αυτό είναι διπλό. Ένα χρωματικό (που το λέει ζώνες) και ένα αριθμητικό (που το λέει δακτυλίους).

Κυριακή 21 Μαρτίου 2010

Λεωφορεία

Δεν ξέρω πόσο ακόμα θα υπάρχουν (καινούρια) γράμματα από τη Γερμανία. Δηλ. πόσο ακόμα θα βρίσκομαι στη Γερμανία. Με τα νέα μέτρα ζόρικα τα βλέπω. Και το γαμώτο είναι πως ακόμα αγοράζουμε πράγματα για τον εξοπλισμό του σπιτιού! Αλλά ας τ' αφήσουμ' αυτά.

Σάββατο 20 Μαρτίου 2010

Οικονομικά Μέτρα - Φορολογική Δικαιοσύνη

Mea culpa, Mea maxima culpa. Στο σχολείο λατινικά δεν έμαθα. Όμως το συγκεκριμένο το έμαθα πριν αρκετά χρόνια όταν το χρησιμοποίησε ο τότε πρωθυπουργός Παπανδρέου ο Β’. Πρόσφατα αναφέρθηκε ξανά τόσο από τον νυν πρωθυπουργό Παπανδρέου τον Γ’ όσο και σε ένα βιβλίο που μόλις τέλειωσα.
Μέγα λάθος μου λοιπόν. Μέχρι πριν ένα μήνα και κάτι, όταν άκουγα ότι θα συμβούν όλα αυτά δε το πίστευα. Όσο κι αν ξέρω ότι το γκουβέρνο στο Ελληνικό κράτος είναι αφερέγγυο και παρ’ όλο που δεν είμαι συνδικαλιστής σε κάποια κυβερνητική (ή μη) παράταξη (ούτε καν μέλος) ώστε να ποντάρω σ' αυτήν, τέτοιο χάλι δεν το περίμενα. Όταν έφευγα το καλοκαίρι ήξερα ότι θα είχα τρία χιλιάρικα και κάτι για να αντιμετωπίζω τα έξοδα του μήνα και ξαφνικά μου λένε πως θα πρέπει να το κάνω με τα δυόμισι μόνο.
Και υπάρχει κι από πάνω η ειρωνεία στο τίτλο του φορονόμου: "ΑΠΟΚΑΤΑΣΤΑΣΗ ΦΟΡΟΛΟΓΙΚΗΣ ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗΣ ΚΑΙ ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΙΣΗ ΤΗΣ ΦΟΡΟΔΙΑΦΥΓΗΣ". Δηλ. η φορολόγηση ΕΙΣΟΔΗΜΑΤΩΝ π.χ. ποδοσφαιριστών από μεταγραφές ή τελωνειακών από ΔΕΤΕ (αν δεν ξέρετε τι είναι, είναι έσοδα από τέλη που επιβάλλονται κατά την εισαγωγή προϊόντων στην Ελλάδα) για να δικαιολογηθεί και να αποδοθεί δικαιοσύνη πρέπει να περιλαμβάνει και φορολόγηση της κατ' αποκοπή ΑΠΟΖΗΜΙΩΣΗΣ για τα επιπλέον έξοδα που κάνουμε όσοι αποφασίσαμε να υπηρετήσουμε στο εξωτερικό.

Παρασκευή 19 Μαρτίου 2010

Παιχνίδια στον Πάγο

Μιας και ο χειμώνας είναι μακρύς, μιας και εδώ έχουν πολλά νερά που παγώνουν οι άνθρωποι ασχολούνται με σπορ του πάγου. Εκτός από το σκι (που είναι του χιονιού και όχι του πάγου, έτσι μπορούν να κάνουν σκι συγκεκριμένες μέρες μόνο) έχουν βρει και διάφορα άλλα παιχνίδια, που στην τυποποιημένη τους μορφή τα βλέπουμε στους χειμερινούς Ολυμπιακούς αγώνες όπως για παράδειγμα το πατινάζ.

Πέμπτη 18 Μαρτίου 2010

Μεταγραφή Ονομάτων στα Ελληνικά

Πολλές φορές χρησιμοποιώ ονόματα περιοχών της Γερμανίας. Κάποια απ’ αυτά (από πόλεις ή από ποτάμια κλπ) έχουν αποδοθεί στα Ελληνικά με συγκεκριμένο τρόπο (π.χ. Μόναχο, Στουτγάρδη, Ρήνος ακόμα και το Ντίσελντορφ). Αυτά χρησιμοποιούνται όπως έχουμε συνηθίσει (αν και για το τελευταίο υπάρχει και η παλιότερη γραφή του: Ντύσελντορφ) Τι γίνεται όμως με αυτά που δεν έχουν επίσημη μεταγραφή? Το προβληματισμό μου αυτόν τον έχω πολλά χρόνια τώρα, αλλά τον επανέφερα με αφορμή ένα σχόλιο (και αντισχόλιο) του Μάκη: Και πώς γράφεται παρακαλώ στα Ελληνικά το Lübeck? Εδώ σε θέλω κάβουρα.

Τετάρτη 17 Μαρτίου 2010

Ξεσάλωμα

Συνδυασμός: σε ένα κτίριο όλα: και καζίνο, και σεξ και γυμναστήριο. Για κάθε γούστο!!!
Λέμε συνήθως για τους Έλληνες ότι ξεσαλώνουν. Κι οι Γερμανοί ξεσαλώνουν αλλά έχουν κι άλλους τρόπους: καζίνο σε κάθε γωνιά και πολλά σεξ σοπ. Βέβαια, οι παραδοσιακές καταστάσεις στις μπιραρίες μέσα αλλά και με ασύστολη κατανάλωση μπίρας εκτός μπιραρίας υπάρχει. Και στις μπιραρίες είναι λίαν εκδηλωτικοί και φασαριόζοι. Όμως τα τόσα μαγαζιά με ταμπέλα καζίνο (όχι ότι και χωρίς αυτήν δεν υπάρχουν φρουτάκια κλπ αγαθά για να τ’ ακουμπήσεις – πέρα από τις διάφορες λοταρίες, λαχεία κλπ). σε κάθε γειτονιά θα υπάρχει και ένα μικρό τοπικό καζίνο. Και βέβαια και το σεξ σοπ, για να μην είναι ελλιπείς οι υπηρεσίες. Με πριβέ καμπίνες αλλά και διάφορα ερωτικά εργαλεία στις βιτρίνες. Κι όχι κρυμμένα. Με πλήρη διαφήμιση στη βιτρίνα του τι καλό έχει το μαγαζί. Δυστυχώς περισσότερα δεν μπορώ να γράψω, όχι για άλλο λόγο αλλά δεν έχω κάνει επίσκεψη σε κάποιον απ’ αυτούς τους ναούς.

Τρίτη 16 Μαρτίου 2010

Μάνχαϊμ

Το Μάνχαϊμ είναι μια βιομηχανική πόλη πάνω στο Ρήνο. Το να μιλάμε μόνο για το Μάνχαϊμ είναι μάλλον άστοχο, μιας και ουσιαστικά πρόκειται για μια αλυσίδα πόλεων που η μια αρχίζει, λίγο μετά από, εκεί που τελειώνει η άλλη. Απ’ τη μια μεριά, για παράδειγμα, βρίσκεται η Χαϊδελβέργη. Απ’ την άλλη πλευρά, πέρα από το Ρήνο, απλώνεται το Λούντιβιχσχάφεν, και πάει λέγοντας. Το Λούντιβιχσχάφεν θα μπορούσε να λέγεται Μάνχαϊμ και να είναι μια πόλη, αλλά βλέπεις, ο Ρήνος είναι το σύνορο ανάμεσα σε δυο διαφορετικά κρατίδια (Βάδη – Βυρτεμβέργη από εδώ, Ρηνανία – Παλατινάτο από εκεί).

Δευτέρα 15 Μαρτίου 2010

Οι τίτλοι

Οι Γερμανοί δίνουν μεγάλη σημασία στους τίτλους που έχουν σχέση με τη μόρφωση. Αν κάποιος έχει διδακτορικό θεωρείται περί πολλού και το γράφει πάντα πριν το όνομά του ενώ επίσης υπάρχει ειδική θέση για αναφορά σε κάθε φόρμα που θα συμπληρώσεις με τα στοιχεία σου. Θυμάμαι κάποτε που είχα έναν συνάδελφο με διδακτορικό που υπέγραφε πάντα Δρ. τάδε, και πόσο παράξενο μου φαινότανε. Εδώ είναι κανόνας. Και όταν σε ένα όνομα μπροστά υπάρχει το Δρ. αυτό δεν σημαίνει γιατρός όπως έχουμε συνηθίσει εμείς αλλά απλά ότι ο συγκεκριμένος είναι κάτοχος διδακτορικού. Αν είναι γιατρός θα πρέπει να το διευκρινίζει (Dr. Med.). Ο σπιτονοικοκύρης μου για παράδειγμα είναι Dr. Min, δηλ. διδάκτωρ γεωλόγος, κλπ.
Στις πινακίδες των πόλεων δε, με περηφάνια αναγράφεται ότι η πόλη στην οποία μπαίνεις (ή βγαίνεις) είναι μια πόλη με πανεπιστήμιο. Και δεν είχα καταλάβει (μέχρι που το είδα κι αυτό), ότι οι άλλες που δεν έχουν θεωρούνται παρακατιανές. Γι’ αυτό, τι να κάνουν, βάζουν ό,τι τους βρίσκεται (π.χ. ανώτερο σχολείο, κολέγιο)!

Κυριακή 14 Μαρτίου 2010

Ουλμ

Η Ουλμ (ή το Ουλμ, ποιο είναι το σωστό και γιατί, δεν ξέρω Ulm στα γερμανικά) είναι μια πόλη η οποία μου κάνει κλικ. Δεν ξέρω γιατί. Δεν ξέρω πώς. Περνάω από την Ουλμ καθημερινά πηγαίνοντας (και γυρίζοντας) στο σχολείο. Και έτσι που τη βλέπω από το τρένο με έκανε να θέλω να την επισκεφτώ. Ήδη έχω πάει μια φορά, αλλά επειδή είχε κρύο έφυγα γρήγορα, αλλά θα ξαναπάω, να έχω χρόνο.

Σάββατο 13 Μαρτίου 2010

Χιόνια

Χιόνια, χιόνια, κι άλλα χιόνια. Πάνω που είπαμε πως τελειώσαμε και ξεμπερδέψαμε μ' αυτά (τέτοιες κουβέντες δεν λέγονται ούτε στην Ελλάδα από τέλος Φλεβάρη) πάνω που είδαμε καμιά δεκαριά μέρες με θερμοκρασίες στα συν, πάνω που είπανε οι του δήμου να καθαρίσουνε τα γαρμπίλια, νάτα και ξαναεμφανίστηκαν. Ξανά μανά χιόνια, και σε μεγάλη περιοχή. Χθες χιόνιζε από το Μόναχο μέχρι τη Στουτγάρδη σε όλη τη διαδρομή και, σχεδόν, ομοιόμορφα. Ξανά μανά μπιλοζίρια και χοντρά μάλιστα, μέχρι -9 έφτασε που δεν είχαμε τόσο χαμηλά ούτε το χειμώνα, ένα -17 ήταν κι από κει και πέρα μέχρι -7, -8. Άντε πάλι τα γάντια κι οι κουκούλες, άντε ξανά τα πάντα άσπρα. 'Έστω και αν το χιόνι δεν έπιασε μεγάλο ύψος είναι ένα ομοιόμορφο σεντόνι πάνω από τα πάντα. Σαν κάποιος να έριξε μπόλικη ζάχαρη άχνη παντού.

Παρασκευή 12 Μαρτίου 2010

Το Μόναχο με τη Ματιά του Δημήτρη

Γενική άποψη του Μονάχου
Έχω ξαναγράψει ότι την προηγούμενη βδομάδα ήταν εδώ ο γιος μου, ο Δημήτρης με έναν φίλο του. Έκαναν αρκετές βόλτες στην περιοχή, μια μέρα μου έκαναν παρέα και στη Στουτγάρδη. Στις βόλτες τους είχε και τη φωτογραφική μηχανή και έβγαλε αρκετές όμορφες φωτογραφίες, κάποιες από μέρη που εγώ δεν έχω πάει (και ίσως δεν θα με ενδιέφεραν) και λέω να βάλω μερικές. Εκτός των άλλων δείχνουν το Μόναχο λίγο πριν ξεκινήσει η άνοιξη (και πριν τα νέα χιόνια)!

Πέμπτη 11 Μαρτίου 2010

Οικονομία Κάνε 2

Το γεγονός ότι υπάρχει τόση σπέκουλα τις τελευταίες μέρες από μεριάς μέσων της Γερμανίας για το χρέος της Ελλάδας και οι διάφορες εξυπνακίστικες προτάσεις πουλήστε την Ακρόπολη ή την Κέρκυρα ή δεν ξέρω κι εγώ τι άλλο πατάνε στην ιδιαίτερη σημασία που δίνουν οι Γερμανοί στο σεντς τους, όπως έγραφα και χθες. Ότι δηλ. θεωρείται αδιανόητο γεγονός το να αφήσεις έστω και ένα σεντς να σου φύγει. Κι έφερα για παράδειγμα τον τρόπο που πληρώνουν το λογαριασμό: ακριβώς ό,τι έφαγε ο καθένας. Ή αν πέσει ένα σεντς θα κάνουν άνω κάτω το τόπο μέχρι να το βρουν. Αν λοιπόν πάρουμε υπόψη μας αυτό, μπορούμε να καταλάβουμε το γιατί η όποια ιδέα να πληρώσουν για άλλον τους είναι αδιανόητη και γιατί κατά συνέπεια πιάνουν τέτοια ευφυολογήματα.

Τετάρτη 10 Μαρτίου 2010

Πώς Πληρώνουν οι Γερμανοί

Όταν πας με παρέα Γερμανών ή όταν βλέπεις στο τραπέζι τη διπλανή παρέα, την ώρα που θα έρθει ο λογαριασμός το γκαρσόνι κάνει λογαριασμό χωριστά για τον καθέναν είτε έχει φέρει απόδειξη (οπότε τα χωρίζει στο περιθώριό της) είτε απ' ευθείας στο χαρτάκι. Πληρώνουν πάντα getrennt, ξεχωριστά, και ποτέ zusammen, όλοι μαζί. Όχι όπως σε μας που μπορεί να βάλουμε κάποια πράγματα στο τραπέζι, άλλος θα φάει απ’ όλα, σ’ άλλον κάτι δεν θα αρέσει, στο τέλος βγαίνει ένας λογαριασμός και μοιραζόμαστε το ποσό πληρώνοντας, συνήθως, όλοι εξίσου. Εδώ ο καθένας παραγγέλνει τα δικά του. Έτσι οι μερίδες είναι ολοκληρωμένες. Περιλαμβάνουν την ατομική σαλάτα, το κρεατικό και το συνοδευτικό. Αν θέλεις κάτι επιπλέον το παραγγέλνεις και είναι για σένα, δεν θ’ απλώσει χέρι ο διπλανός. Κι αυτό ακόμα και σε ζευγάρια. Και έτσι και γίνει το «λάθος» και σερβιριστούν μεζεδάκια στη μέση, άντε μετά το γκαρσόνι να βγάλει άκρη ποιος έφαγε τι και πόσα πρέπει – ακριβώς – να πληρώσει. Έτσι τα γκαρσόνια, για τα οποία η διαδικασία αυτή τραβάει σε μάκρος, βρίσκουν τη χαρά τους όταν δουν παρέα μη Γερμανών που πληρώνει από κοινού. (Για να λέμε και του στραβού το δίκιο το ίδιο έχω δει και με άλλους κατοίκους κεντρικής Ευρώπης, π.χ. Βέλγους).

Τρίτη 9 Μαρτίου 2010

Αρκτικόλεξα και Συντμήσεις

Υπάρχει μεγάλη μανία για δημιουργία αρκτικόλεξων: OEZ, BMZ, PLZ, OEG, και δεν ξέρω κι εγώ τι άλλο συναντώ μπροστά μου κι άντε να βγάλω άκρη. Ρωτάς και ανθρώπους που μένουν χρόνια εδώ, αλλά κι αυτοί για κάποια δεν έχουν μετάφραση. Μπορεί να ξέρουν περιγραφικά τι είναι και που χρησιμοποιείται αλλά όχι και τι ακριβώς σημαίνει! Μια μόδα που έχει έρθει και σε μας τα τελευταία χρόνια που κάθε καινούρια υπηρεσία, κάθε καινούριο που δημιουργείται μαζί με το όνομά του βγάζει και το αρκτικόλεξό του (που μπορεί να υπάρχει και με άλλη έννοια) το όνομα μένει στην άκρη κι από κει και πέρα μια καινούρια λέξη έχει δημιουργηθεί (βλέπε ΟΑΕΔ, ΙΔΕΚΕ, ΙΚΑ και πάει λέγοντας).

Δευτέρα 8 Μαρτίου 2010

Άλπεις

Κι ενώ λέγαμε πως ήρθε η Άνοιξη και τέλος τα χιόνια (όχι ακριβώς, γιατί στην Ελλάδα έχω δει χιόνια τέλος Μαρτίου και στις Άλπεις έχω ακούσει για Μάιο) κι εκεί που τα πεζοδρόμια είχαν καθαριστεί από το γαρμπίλι νάσου πάλι το χιόνι. Σάββατο πρωί, σηκωνόμαστε κι είν' όλα άσπρα. Και συνεχίζει να ρίχνει. Σταματάει, βγαίνουν τα μηχανήματα, ξαναρχίζει μαζεύονται κοκ. Όταν μετά το μεσημέρι σταματάει για τα καλά αρχίζει τα δίνουν όλα και τα εκχιονιστικά. Άντε να μαζέψουν το χιόνι στις άκρες, άντε να ρίξουν ξανά γαρμπίλι και ξανά όπου έχει πατηθεί και γυαλίσει και γλιστράει, και αλάτι για να δέσει το γαρμπίλι (τους έβλεπα από το τζάμι του Ρίσαρτς που έπινα τον καφέ μου).

Κυριακή 7 Μαρτίου 2010

Το Πρόβλημα (μου) της Γλώσσας

Είχα γράψει παλιά στο φόρουμ του Ισοκράτη, πως όταν κάποιος θέλει να πάει με απόσπαση σε χώρα του εξωτερικού, καλό θα ήταν να μάθει, όσο περισσότερο μπορεί, τη γλώσσα της χώρας προορισμού. Εκφράστηκαν τότε αντιρρήσεις, επιμένοντας στο ότι τα αγγλικά είναι γλώσσα που μιλιέται σε όλα τα μέρη του κόσμου (η εμπειρία μου το διαψεύδει για αρκετά) άρα αγγλικά και τίποτ' άλλο. Και στο φινάλε, τη δουλειά σου θα την κάνεις ακόμα κι αν δεν ξέρεις τίποτα, με τη μιμόγλωσσα. Θα επιμείνω εδώ: η γλώσσα του μέρους που μένεις είναι απαραίτητη.
Για να έρθω στη Γερμανία έδωσα εξετάσεις στα γερμανικά και τα πήγα σχετικά καλά (62%). Η εξέταση ήταν μόνο γραπτή: από ένα κείμενο εφημερίδας που έπρεπε να το καταλάβω και να απαντήσω σε κάποιες ερωτήσεις πάνω σ’ αυτό καθώς μια «έκθεση» 200 λέξεων. Και τώρα, αν διαβάσω ένα κείμενο θα καταλάβω πάνω κάτω τι λέει. Επίσης, αν χρειαστεί να μιλήσω και να πω κάποια πράγματα, θα δυσκολευτώ μιας και δεν μου είναι εύκολο να ανασύρω λέξεις, αλλά θα καταφέρω να δώσω να καταλάβει ο άλλος τι θέλω να πω. Όμως δεν μπορώ να καταλάβω τι μου λένε όταν μου μιλάνε (και πολύ περισσότερο να παρακολουθήσω άλλους να μιλάνε). Αισθάνομαι τρομερά άβολα μ’ αυτό. Νοιώθω σαν αποκομμένος από τον περίγυρο. Και δυστυχώς, προς το παρόν τουλάχιστον, δεν βλέπω τρόπο να το βελτιώσω.
Για να μην αναφέρω το ότι οι μαθητές στους οποίους απευθυνόμαστε συνήθως δεν ξέρουν τα Ελληνικά, πολύ περισσότερο την ορολογία του κάθε μαθήματος. Πώς θα τους δώσω να καταλάβουν τι εννοώ. Π.χ. στα σχολεία που διδάσκω αντιμετώπισα μεγάλο πρόβλημα μ’ αυτό. Αγόρασα ένα βιβλίο (που έγραψε ένας συνάδελφος) και το χρησιμοποιώ για να τους δίνω την ορολογία (να σημειώσω ότι το βιβλίο το «ανακάλυψα» ρωτώντας και δεν υπήρχε στη βιβλιοθήκη κανενός από τα σχολεία). Αν ξέρω μόνο αγγλικά πώς θα τους τα πω?

Σάββατο 6 Μαρτίου 2010

Μεταβολές στη Γερμανική Γλώσσα

Έγραφα χθες για τις αλλαγές της γερμανικής γλώσσας. Και αναφέρθηκα βασικά στην ορθογραφία και τις προσαρμογές των γραμμάτων. Εδώ θα θίξω ένα άλλο πράγμα: την αγγλοποίηση της γλώσσας. Τα γερμανικά ήταν μια γλώσσα δύσκολη στην εκμάθηση απ’ την άποψη ότι είχε γραμματική με πτώσεις, δευτερεύουσες προτάσεις κλπ (όπως και τα ελληνικά δηλ.) αλλά στο διάβασμα ήταν στάνταρ: ό,τι έβλεπες αυτό διάβαζες. Κι αν υπήρχαν κάποιες ιδιαιτερότητες, ήταν κι αυτό ένας κανόνας που τηρούσες. Π.χ. το σύμπλεγμα -ei που διαβάζεται -άι κι όχι -έι εξ ου και Αϊνστάιν ή Άιφελ – ναι, ο πύργος σήμα του Παρισιού έχει το όνομα (και την προφορά) του Γερμανού μηχανικού που τον κατασκεύασε, άσχετα αν υπάρχει και η γαλλική εκδοχή Εφέλ. Όμως τώρα με την αγγλοποίηση που έλεγα έχει αρχίσει και το –er να ακούγεται σαν –α(ρ) όπως αγγλικά. Ή το –e ενδιάμεσα να ακούγεται –ι και όχι –ε. Επίσης θέλει να μην ακούγονται ουσιαστικά το h και το r Το πιο σημαντικό όμως, για μένα, είναι ότι περνάνε εκφράσεις της αγγλικής: π.χ. όλο και λιγότερα μαγαζιά καφέ ή έτοιμου φαγητού έχουν στην πινακίδα τους «nimmt mich mit» που σημαίνει ότι μπορείς να το πάρεις μαζί σου. Έχει αρχίσει να είναι «to go». Και οι σιδηρόδρομοι βγάζουν πια City Ticket και όχι Stadt Fahrschein (και οι δυο αυτές αγγλικές λέξεις χρησιμοποιούνται πια σε διάφορες περιπτώσεις). Και γενικά, ένα σωρό γερμανικές λέξεις υποκαθιστούνται από αγγλικές.
Και το καλύτερο: σε κάποια συζήτηση, μου έγινε ερώτηση από πού βγάζω τα συμπεράσματα αυτά σχετικά με την προφορά. Μετά από μερικές μέρες, σε άλλη συζήτηση, μαθητές μου μου έδωσαν την απάντηση πριν προλάβω να τους ρωτήσω: αν δεν είχαν αλλάξει τα πράγματα όταν μιλάγαμε για τον Hitler δεν θα λέγαμε Χίτλερ αλλά Ίτλα (σύμφωνα με το σημερινό τρόπο προφοράς).

Παρασκευή 5 Μαρτίου 2010

Η Γερμανική Γλώσσα και οι Αλλαγές της

Πήρα πολλές φορές ένα μαίηλ από φίλους που κατήγγειλαν μια πρόταση ενός κύπριου ευρωβουλευτή για απλοποίηση της γραφής της ελληνικής γλώσσας. Με αρκετή χρονική απόσταση μεταξύ τους, που δείχνει πως τα διάφορα μαίηλ κυκλοφορούν αρκετό καιρό και ανακυκλώνονται (όπως ένα παιδάκι που κάνει μια κάποια συλλογή και στο ίδιο μαίηλ με διαφορά δυο – τριών χρόνων, είναι στα τελευταία του). Το πιο κουφό ήταν πως σε ένα απ’ αυτά, αυτός που το προώθησε θεώρησε πως έπρεπε να γράψει κάτι για να ενισχύσει την καταγγελία. Και το έκανε σε γρίκλις (για όποιον δεν ξέρει έγραφε στα Ελληνικά με λατινικούς χαρακτήρες να μην καταργηθεί η ελληνική ορθογραφία)!!! Μέσα στα άλλα έγραφε «για αν πούμε στους γάλλους ή τους γερμανούς να αλλάξουν». Κι η απάντησή μου: μα ειδικά οι Γερμανοί έχουν αλλάξει και ξαναλλάξει τη γλώσσα τους. Την έχουν απλοποιήσει αρκετά και το μόνο που έχει μείνει ακόμα είναι τα Umlaut (ü, ö, ä) και το ß. Κι επειδή στο λατινικό αλφάβητο αυτά δεν υπάρχουν έχουν κατ’ αρχάς αρχίσει να βάζουν ένα e μετά το γράμμα που ήθελε ουμλάουτ (π.χ. σε διευθύνσεις ίντερνετ ή στις πινακίδες των τραμ γράφουν Universitaet αντί Universität) ενώ για το ß η λύση είναι πιο απλή: γράφουν ss που είναι περίπου ισοδύναμο και έτσι κι αλλιώς προβλέπεται για τον πληθυντικό. Και συζητούν να το επισημοποιήσουν αυτό.

Πέμπτη 4 Μαρτίου 2010

Η Μνήμη του Ναζισμού

Θα περίμενα οι Γερμανοί να αποφεύγουν να μιλούν για την περίοδο του ναζισμού 1933 – 1945. Αντιθέτως. Ειδικά μνημεία για τα θύματα (ακόμα και το ότι χρησιμοποιούν αυτόν τον όρο είναι αξιόλογο) του Ναζισμού. Παρ’ όλο που έχουν αποκαταστήσει την όψη των πόλεων όπως ήταν πριν βομβαρδισθούν και καταγκρεμιστούν απ’ τους συμμάχους στο τέλος του Β’ Παγκόσμιου πολέμου έχουν αφήσει κάτι για να θυμίζει την καταστροφή. Π.χ. μια εκκλησία που δεν την αποκατέστησαν. Και επειδή μισογκρεμισμένη θα κατέρρεε πανεύκολα, φροντίζουν να την κρατούν σε σταθερή κατάσταση. Να μιλήσω για το στρατόπεδο του Νταχάου που το κρατούν ως σημείο μνήμης? Ή για τα διάφορα μνημεία σε σημεία που έγιναν εκτελέσεις αντιφρονούντων ή βαρβαρότητες κλπ.
Να σημειώσω ότι όπου αναφέρονται για την περίοδο αυτή (π.χ. σε ιστορική αφήγηση) γράφουν οι Ναζί. Εμ, αν πουν οι Γερμανοί (όπως λέμε εμείς) θα βάλουν μέσα και τους εαυτούς τους. Έτσι το ξεχωρίζουν όπως περίπου εμείς που όταν αναφερόμαστε στους υπαίτιους της σύγχρονης Κυπριακής τραγωδίας λέμε η χούντα της Αθήνας και η Τουρκία (ποτέ η Ελλάδα, που ήταν μόνο αρωγός και υποστηρικτής!). Το φέρουν βαρέως που δέχτηκαν (και ακολούθησαν) τον Χίτλερ. Παράδειγμα: είχα πάει χθες στο μουσείο της Μερσεντές. Στους διάδρομους που πηγαίνεις από το ένα επίπεδο στο άλλο έχει παρουσίαση των γεγονότων ανά τον κόσμο παράλληλα με την εξέλιξη του αυτοκινήτου γενικά αλλά και της εταιρίας ειδικότερα. Όταν λοιπόν φθάνει στην (Γερμανική) επάρατο εποχή, το γράφει σαν η Γερμανία να ήταν κατακτημένη χώρα και οι Ναζί οι κατακτητές της.

Τετάρτη 3 Μαρτίου 2010

Γκάρμις, Συνέχεια

Ας συνεχίσουμε με το προηγούμενο θέμα μας.
Το Γκάρμις είναι μια όμορφη επαρχιακή πόλη, απ' όσο πρόλαβα να το δω. Και το λέω έτσι, γιατί, όταν είπα πως πήγαμε εκεί, με ρωτάει η Μάγδα: "Σ' άρεσαν οι τοιχογραφίες?" Τι να απαντήσω εγώ τώρα, αφού με το που φτάσαμε φύγαμε για τα χιονοδρομικά και δεν είδαμε την πόλη καθόλου. Όμως, στο γυρισμό, είχαμε 10 λεπτά μέχρι να φύγει το τρένο μας. Έτσι βγήκα έριξα μια ματιά στα γρήγορα γύρω από το σταθμό όσο οι υπόλοιποι περίμεναν στην αποβάθρα.

Τρίτη 2 Μαρτίου 2010

Σκι στο Garmisch-Partenkirchen

Σημείωση: Το ποστ φτιάχνεται σταδιακά. Η αφήγηση είναι κάτι σαν έκθεση και όχι σε πραγματικό χρόνο.
Σήμερα είναι Κυριακή. Μέρα ανάπαυσης. Έχει έρθει ο γιος μου μ' έναν φίλο του από προχθές κι έτσι λέμε να πάμε μια εκδρομή. Τα παιδιά είναι φίλοι του σκι. Και τι πιο εύκολο όταν βρίσκεσαι στο Μόναχο, σε ένα υψίπεδο των Άλπεων στα 520 μέτρα υψόμετρο. Έτσι αποφασίζεται για προορισμός ένα χιονοδρομικό. Επιλέγεται το Γκάρμις-Πάρτενκίρχεν (Garmisch-Partenkirchen). Είναι ένας σχετικά κοντινός προορισμός (1,5 ώρα με το τρένο) που οι περιγραφές φαίνονται καλές και με αρκετές εναλλακτικές λύσεις για σκι (κάτι σαν τον Παρνασσό). Το χωριό βρίσκεται στα 707 μέτρα. Ξεκινήσαμε, λοιπόν, όλοι μαζί το πρωί με ένα Μπάγιερν Τίκετ των 28 € ξεκινάμε με το τρένο το οποίο σταματάει στο χωριό μέσα κι από κει με ένα τοπικό τρενάκι να φθάσουμε μέχρι τις αφετηρίες για τις τηλεκαμπίνες που θα ανέβαζαν τους σκιέρ στις πίστες.

Δευτέρα 1 Μαρτίου 2010

Η Μαντίλα 2

Έγραφα παραπάνω για την προσαρμοσμένη «μαντίλα», αυτή που φοριέται στο λαιμό ως φουλάρι. Ας γράψω όμως και για την άλλη την δηλωτική της μουσουλμανικής πίστης. Απίστευτο μου φαίνεται, αλλά σε κάποιες περιοχές φοριέται πιο πολύ ακόμα κι απ’ ότι στην Κωνσταντινούπολη. Όλες οι μουσουλμάνες, ή τουλάχιστον ένας πολύ μεγάλος αριθμός απ’ αυτές θεωρούν υποχρέωσή τους να φορούν τη μαντίλα στο κεφάλι τους. Νέες ή μεγάλες σε ηλικία, άσχετο. Στην Τουρκία και ειδικά στα παράλια (π.χ. στο Αϊβαλί), λόγω της επίδρασης των κεμαλικών ιδεών θα δεις να κυκλοφορούν με μαντίλα τόσες. Ακόμα και στο παζάρι που υποτίθεται έρχονται κι από χωριά. Και αναφέρομαι στην Τουρκία μιας και, συνήθως, είναι τουρκικής καταγωγής οι εδώ γυναίκες με τις μαντίλες.